Page 53 - อ่านฟรี รักแรกของราชาจิ้งจอกผู้งดงาม 1
P. 53

ย
                                                                ล
                                                              ห
                                                                  เ
                                                                     น
                                                                    น
                                                                   อิ
                                                              เหลยเอินนา า 
                                                              เ
                                                   ี
            ในแกนกลางพÄกษาเงียบสงัดน่าประหลาดน้ นอกจากช่วยสางขนให้
            พี่เสี่ยวหลีแล้ว นางยังชอบขยับเข้าไปมองเขาใกล้ๆ อีกด้วย
                   นางสามารถพิศมองเขาได้เน่นนานโดยไม่รู้สึกเบ่อหน่าย คิดว่า
                                           ิ
                                                            ื
                                                                 ิ
            ท่าทางยามเขาเข้าสมา¸ิช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน ร่างกายน่งน่งตัวตรง
                                                               ั
                                              ี
            ประหน่งหินสลัก เส้นเกศาสีขาวสะอาดท่แผ่สยายดุจน้าตกกลับพล้วไหว
                  ึ
                                                                    ิ
                                                         �
            เช่องช้าอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัดไปตามจังหวะการหายใจเข้าออก
              ื
            ของเขาราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต
                                           ั
                                                  ั
                   ยังมีขนตาสีด�าสนิทของเขา ท้งดกด�าท้งเป็นแพหนา ปกปดดวงตา
            เอาไว้เสมือนพัดเล็กๆ สองแถว ในขณะท่เขาโคจรปราณลงลึกเล็กน้อย
                                                ี
                                                           ั
            ลูกตาท่อยู่Àายใต้เปลือกตาจะขยับไหว ขนตาสองแถวจะส่นเทาเบาๆ ตาม
                  ี
                                ั
                                                                      ี
            ไปเช่นเดียวกัน ย่งกว่าน้นปลายจมูกยังยู่ย่นนิดๆ เหมือนสัตว์ตัวน้อยท่ใช้
                          ิ
            จมูกไวต่อสัมผัสสูดดมกลิ่นไปรอบๆ...ช่าง...น่ารักเหลือเกิน
                                                        ั
                                                                  ี
                   นางรู้มาตลอดว่าเขารูปโฉมงดงาม แต่กระท่งถึงยามน้ท่เขาผล ิ
                                                                 ี
                                                                       ั
                 ิ
            รอยย้มสุขอุราออกมา นางถึงได้รู้ว่าเขามิได้หล่อเหลางดงาม¸รรมดาเท่าน้น
                                                      ั
            ในเผ่าจ้งจอกแม้จะเป็นบุรุษก็สามารถใช้จริตมารยาย่วเย้าให้คนอ่อนระทวย
                  ิ
            ไปทั้งกายาได้เช่นกัน
                                                                   ่
                                                                   ิ
                                    ้
                                    ึ
                   นางเกาใบหน้าแรงขนกว่าเดม เกาจนขมบกบพวงแก้มเรมแดง
                                                        ั
                                                      ั
                                           ิ
            นางหัวเราะทึ่มทื่อ เอ่ยด้วยความเขินอายว่า...
                   “ไป๋หล่นก็คิดว่าข้าเหมาะจะเป็นมือปราบเหมือนกันสินะ...ข้าจะ
                         ิ
                                                                        ้
            เป็นมือปราบท่ดี ไม่ท�าให้ลุงเขยและไม่ท�าให้ท่านผิดหวัง ทะ ท่านดีขนาดน
                        ี
                                                                        ี
            ดีกับข้าย่งนัก อุตส่าห์มอบโลหิตให้ข้า ปกป‡องข้าจากอันตรายมากมาย
                    ิ
            หน่งป‚มาน้ข้าใช้ชีวิตอย่างสบายใจไร้กังวลมากจริงๆ ทีแรกข้าไม่เข้าใจ แต่
               ึ
                     ี
                                                               ึ
                 ี
                   ิ
                                                                     ั
            ตอนน้เพ่งรู้ว่าต้องขอบคุณท่าน...” นางถอนหายใจเบาๆ กล่าวข้นอีกคร้ง...
                                                                          51
   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58