Page 47 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 3
P. 47
TOUKO SUNAHARA
ี
ั
น้าไม่ใช่คนเอาการเอางานเหมือนพ่สาวจนรู้สึกว่าน่นเป็นปมด้อยมาตลอด...พ่น่ะ ท�าอะไร
ี
สมบูรณ์แบบไปหมด แต่นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ท�าให้ทุกข์ทรมานก็ได้”
้
ั
่
้
้
่
ิ
่
่
ี
่
กระจกหนาตางเรมใสจนแสงส่องผานเขามาได มอบความสวางใหกบหองทอาจ
้
้
เหมือนกับเมื่อเจ็ดปก่อน
�
ี
ั
ิ
ุ
่
“มาซาฟมิคง อย่าเข้าใจผดนะ สาหรบพ่แล้วเธอคือลูกชายทภาคภมใจมาก
ู
ี
ุ
ิ
ี
ั
ั
พ่ให้ความส�าคัญกับเธอมากๆ มากกว่าอะไร มากกว่าใครท้งน้น น้าแน่ใจว่าเขารักเธอ
มากกว่าตัวเองด้วยซ�้า”
ั
ิ
�
ิ
่
ตอนพระอาทิตย์เรมจะตกดน น้ากล่าวย้าก่อนแยกจากกันและเดนทางกลบบ้าน
ิ
ตัวเอง
ชิซุราอิรับกุญแจส�ารองตรงหน้าประตูทางเข้าบ้านซ่งล้างฝุนทรายออกไปแล้ว
ึ
ก่อนจะมองส่งน้าและกลับเข้าไปในบ้านเพียงล�าพัง โดยบอกว่าอยากส�ารวจบ้านหลังน้ต่อ
ี
อีกสักหน่อย
แสงฤดูหนาวรางๆ ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องนั่งเล่น
ชิซุราอินั่งเหม่ออาบแสงตะวันอยู่บนขอบโซฟาพลางครุ่นคิดเรื่อยเปือย
ี
แม้ไม่มีใครอาศัยอยู่แล้วก็ตาม แต่บ้านหลังน้ก็ยังต้อนรับยามเช้า กลางวัน และ
กลางคืนอยู่ทุกวัน ยังคงอาบแสงสว่างและจมอยู่ในความมืด ต้องอยู่อย่างแน่น่งราวกับ
ิ
กาลเวลาหยุดลง แม้สูญเสียเจ้านายไปแล้วแต่ยังคงอยู่ตรงนี้ต่อไป
...ราวกับจะคงอยู่ตลอดไป
“...แม่”
ชิซุราอิลองเปล่งเสียงเรียก
ที่ตัวเขาบอกว่าอยากส�ารวจบ้านต่อ ไม่ใช่เพราะความคิดถึง
แต่เพราะไม่รู้สึกอะไรเลยต่างหาก
ี
ื
ต่อให้ฟงเร่องท่น้าเล่ามากมายแค่ไหนก็ยังไม่รู้สึกอะไรอยู่ดี แค่คิดว่าช่างเป็นเร่อง
ื
45
