Page 12 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 12
¨ÇÕèÃÑèÇ
อยู่จริงๆ นั่นเป็นสัญลักษณ์ของเคหาลั่วเหมย เขาตกตะลึงพรึงเพริด หน้าถอดสีไป
ไม่น้อย ตะลีตะลานลดดาบลง “ตัวข้ามุทะลุเสียจริง หวังว่าพี่ชายจะมิถือโทษ”
ชายหนุ่มก็เก็บดาบอย่างมีอัธยาศัยไมตรี ประสานมือเอ่ย “เพียงเข้าใจผิด
กันเท่านั้น เป็นข้าเองที่เสียมารยาท”
พวกพ้องของชายฉกรรจ์กล่าวขอโทษด้วยอีกหลายประโยค ผ่านไปครู่ใหญ่
ึ
ี
จึงเอ่ยข้นอย่างระมัดระวังถ้อยค�า “นายน้อยท่ท่านกล่าวถึงเม่อครู่ คือประมุขน้อย
ื
อย่างนั้นหรือ”
ชายหนุ่มไม่ได้ต�าหนิเขาท่ล่วงเกิน พยักหน้ารับเบาๆ “ถูกแล้ว” เขาเอ่ย
ี
ั
ั
ี
ิ
ึ
จากน้นคล่ย้มแล้วเอ่ยข้นอีกคร้ง “หากมิใช่เพราะนายน้อยเกรงถูกคนแปลกหน้า
รบกวน พวกเรามีความจ�าเป็นใดที่ต้องเหมาโรงเตี๊ยมนี้ให้ยากล�าบากกันเล่า”
ู
ผ้ทเอ่ยถามแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา “ประ...ประมขน้อยไยต้องรอนแรม
ุ
ี
่
มาถึงที่นี่ หรือว่าในยามนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น”
ั
ิ
ชายหนุ่มคนน้นชะงักไปก่อนจะเอ่ยด้วยรอยย้ม “เพียงมาเข้าร่วมการชุมนุม
ั
ื
ี
ยุทธจักรท่ล่วหยางเท่าน้น” เขากระแอมไอคล้ายกลบเกล่อน จากน้นแสดงสีหน้า
ั
ั
ี
ขอโทษขอโพยเล็กน้อย “ทุกท่านรอให้ฝนซาแล้วไปหาท่พักอ่นเถิด นิสัยนายน้อย
ื
ของข้านั้น...”
เขาไม่ทันพูดจบก็ได้ยินเสียงไอดังมาจากกลุ่มคน ฟังเสียงแล้วคล้ายจะเป็น
ั
ผู้หญิง เขาชะงักไปช่วขณะ ทว่าสีหน้าของชายฉกรรจ์กลับเปล่ยนไปอย่างฉับพลัน
ี
กุลกุจอเข้าไปประคองคนผู้นน ถอดหมวกไม้ไผ่กบชุดฟางกันฝนออกให้นาง แล้วเอ่ย
ี
้
ั
ั
ถามยาวเป็นพรวน “ซานเหนียง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ต้องลมหนาวแล้วรึ”
ี
ิ
ชายหนุ่มเพ่งสังเกตว่าในคนกลุ่มน้ยังมีหญิงสาวด้วยหลายคน หญิงสาว
คนท่ไอหน้าท้องปองย่นออกมา เห็นได้ชัดว่าก�าลังมีครรภ์ เขาจึงถอยหลังไปอีกก้าว
ี
ื
เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหา
ั
ึ
“พ่ชายท่านน้” ผู้ท่เอ่ยถามเม่อครู่เอ่ยข้นอย่างส�ารวมอีกคร้ง “ไม่ทราบว่า
ี
ี
ื
ี
รายงานประมุขน้อยให้พวกข้าได้หรือไม่ ข้าและพวกเป็นคนของส�านักดาบตระกูล
ี
เว่ยแห่งซานซี คราน้มาเข้าร่วมการชุมนุมยุทธจักรเช่นเดียวกัน พ่สะใภ้ข้าต้งครรภ์
ั
ี
มอาจระหกระเหนไปท่ามกลางสายฝนได้ ขอให้...ขอให้ประมขน้อยลดหย่อน
ิ
ุ
ิ
9
