Page 11 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 11
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
ลงบนโตะ “ใช่ว่าจะมิมีเงินจ่ายให้เจ้าเสียหน่อย รีบไปเอาเหล้าปลาอาหารมา!”
ิ
็
ั
เส่ยวเอ้อร์มองเงินน้นด้วยความลาบากใจ จะรบกไม่ใช่ไม่รับก็ไม่เชงก่อน
�
ี
ั
จะเอ่ยตะกุกตะกัก “แต่ว่าโรงเตี๊ยมของเราถูก...ถูก...”
ึ
ี
ขณะน้นเองเสียงคนผู้หน่งเอ่ยข้นฉะฉาน “พ่ชายท่านน้ นายน้อยของข้า
ี
ั
ึ
ี
มิคุ้นชินกับการอาศัยร่วมกับผู้อ่น ขอเชิญท่านไปท่อ่นเถิด” ผู้พูดอายุยังน้อยมาก
ื
ื
เขาก้าวลงบันไดมาช้าๆ
ั
ชายฉกรรจ์ผู้น้นเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ ย้อนถามด้วย
น�้าเสียงไม่เป็นมิตร “นายน้อยของเจ้าคือผู้ใด เป็นฮ่องเต้หรือไร”
ชายหนุ่มไม่ได้ขัดเคือง เอ่ยตอบอย่างมิล�าพองมิต้อยต่า “นายน้อยของข้า
�
ี
ี
เป็นเพียงปุถุชนคนธรรมดา หาใช่ฮ่องเต้ไม่ ทว่าถึงอย่างไรพวกเราก็มาถึงท่น่ก่อน
ท้งยังเหมาโรงเต๊ยมน้ไว้แล้ว หากพ่ชายยังร้งอยู่ไม่ยอมไป ก็มิรู้จักกฎเกณฑ์แล้ว
ี
ี
ั
ั
ี
จริงๆ”
ั
ั
“เจ้า!” ชายฉกรรจ์ผู้น้นถูกย่วโทสะจึงหมุนกายฉวยดาบยาวออกมาจากห่อ
่
ิ
ั
สมภาระ ชกดาบออกจากฝักฟันไปทางเดกหน่ม เอ่ย “วนนบดาจะสงสอนให้เจ้าร้ ู
ั
็
ั
ั
้
ี
ุ
เองว่ากฎเกณฑ์คือสิ่งใด!”
ั
่
ี
ั
ั
้
้
ี
ชายหน่มผู้นนเอยวกายหลบ ชกกระบยาวออกจากเอวอย่างว่องไว ตวด
ุ
หลังมือไปหน่งที ปลายกระบ่ก็พัดพาลมแรงแฉลบผ่านใบหน้าด้านข้างของชายฉกรรจ์
ึ
ี
ไป เฉือนเคราเขาไปกว่าครึ่ง ชายฉกรรจ์ยิ่งเดือดดาล เงื้อดาบขึ้น พยายามฟันไปที่
ี
คอของชายหนุ่ม แต่คิดมิถึงว่าชายหนุ่มท่ดูผอมบางน้พละก�าลังกลับมากมหาศาล
ี
ี
รับการโจมตีของเขาด้วยกระบ่เพียงเล่มเดียว ก่อนจะหมุนกายผลักกระแทกเขาออก
ไปไกล ชายฉกรรจ์ยังคิดรุกเข้ามา ทว่าทันใดนั้นได้ยินบรรดาพวกพ้องร้องขึ้นเบาๆ
ว่า “เคหาลั่วเหมย!”
ื
ี
ชายฉกรรจ์ตกใจ กายท่เคล่อนไหวหยุดชะงักไปโดยพลัน จากน้นหันกลับไป
ั
เอ่ยถาม “อะไรนะ?”
ี
พวกพ้องของเขาช้ไปทางฝักกระบ่ของชายหนุ่ม “เขา...เขาเป็นคนของเคหา
ี
ลั่วเหมย”
ชายฉกรรจ์มองจ้อง บนฝักกระบี่เล่มนั้นสลักรูปดอกเหมยสีเขียวก้านหนึ่ง
8
