Page 14 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ
P. 14
รักน้ไม่ใชพรหมลิขิตหรอกนะ
่
ี
ั
ี
ื
ขนาดน้คงเป็นเพราะเม่อคืนมีเสียงแมวจรจัดในฤดูสืบพันธุ์ครวญครางดังสน่นอยู่นอก
แมนชันจนไม่ได้นอน เป็นสัตว์น่ะดี สบายจะตาย แค่ท�าตามสัญชาตญาณกับพันธุกรรม
ี
ี
ี
ท่รับสืบทอดมาก็ด�ารงชีวิตอยู่ได้แล้ว แต่มนุษย์น่สิ รอให้เจอคนท่ใช่ในเวลาท่ใช่มันไม่ค่อย
ี
ื
จะได้ผล จนต้องให้คนอ่นแนะน�าให้บ้างล่ะ นัดบอดบ้างล่ะ ต้องอุตส่าห์สมัครเว็บหาคู่
ี
แต่งงานบ้างล่ะ ถ้าเป็นอดัมกับอีฟตัวจริงละก็ ทางกายภาพแล้วมีแค่พวกเขาสองคนท่เป็น
มนุษย์ ดังนั้นคงไม่มีตัวเลือกให้มานั่งกังวลกันหรอกมั้ง
มันก็ไม่ใช่ว่าคนเราไม่แต่งงานไม่ได้หรอกนะ แต่ตามแนวทางของสังคมแล้วการ
ู
็
ี
ึ
�
่
ื
่
ิ
ื
่
ั
แต่งงานถอเป็นสงทพงปรารถนา เพราะหากคนไม่แต่งงานกจะนาไปส่ปญหาเรองอตรา
ี
ั
ื
การเกิดลดลง เงินบ�านาญ และกระทบต่อโครงสร้างสังคมในท่สุด พอซุมิน่งคิดถึงเร่องท ่ ี
ี
ิ
ยังรู้สึกว่าไกลตัวส�าหรับคนอายุย่สิบสามปอย่างเขา ความง่วงก็ดูจะย่งทวีความรุนแรงข้น
ึ
ื
ึ
ี
ี
กว่าเก่า เขาคร่งหลับคร่งต่น มองเห็นท้องฟาสีสันอ่อนโยนผ่านทางเปลือกตาท่เด๋ยวปรือ
ึ
เด๋ยวเปดกวางเป็นระยะๆ พร้อมสัปหงกจนรสึกเหมือนหวจะหล่นหายไปจากบ่า ตอนน้น
ั
้
ี
้
ู
ั
ื
ึ
เสียงแจ้งเตือนจากไลน์ก็ปลุกเขาให้ต่นข้น เป็นข้อความตอบกลับจากหัวหน้าหลังจากซุม ิ
ส่งข่าวไปบอกว่าการถ่ายท�าเสร็จสิ้นแล้ว ทันทีที่เห็นตัวหนังสือบนหน้าจอเขียนว่า ‘กลับ
บ้านเลยก็ได้นะ’ ซุมิก็ตาสว่างทันที
ี
ซุมิมีนัดกินข้าวม้อเย็นพอดี ไม่ใช่นัดท่ท�าให้ใจเต้นตึกตักอะไรเพราะเป็นนัด
ื
กับน้องสาวและแฟนหนุ่มของเธอ แต่พอเขาเปล่ยนขบวนรถไฟแล้วน่งมาจนถึงสถานีท ่ ี
ี
ั
ื
ั
ั
นัดหมายไว้ก็ยังเหลือเวลาอีกต้งช่วโมง เขาจึงแวะร้านหนังสือ ซ้อหนังสือการ์ตูน และไป
ื
ั
่
ั
นงอ่านในคาเฟหน้าสถานีเป็นการฆ่าเวลา ซมทเงยหน้าขนจากหนงสอการ์ตนหลงอ่าน
ู
ั
่
ึ
้
ิ
ุ
ี
ั
ี
ึ
จบตอนก็เห็นว่าผู้คนเดินไปมาอยู่ข้างนอกร้าน ผ่านหน้าเขาซ่งใช้บริการท่น่งโซนเคาน์เตอร์
่
็
นี้โดยมีเพียงกระจกใสของคาเฟกั้นไวอยางไม่ขาดสาย เมื่อสติกลับมาสูโลกความเปนจริง
่
้
แล้ว โสตประสาทก็กลับมารับรู้เสียงดนตรีและเสียงพูดคุยจากผู้คนในร้านอีกครั้ง
ึ
ิ
ท้องฟายามพลบค่าซ่งอยู่อีกฟากของกระจกใสน้นเป็นสีน้าเงิน ท�าให้ผู้คนย่ง
�
ั
�
เหมือนปลาในตู้ ไม่สิ ถ้ามองเข้ามาจากข้างนอกละก็คนในร้านคงจะเหมือนเสียย่งกว่า
ิ
ื
และเน่องจากยังเป็นช่วงโพล้เพล้ แสงไฟถนนและแสงจากสัญญาณจราจรจึงยังดูนวลสลัว
ั
ี
ราวกับมีผิวน้าบางๆ เคลือบทับเอาไว้ ท่ามกลางฝูงชนท่มีท้งหญิงชาย หนุ่มสาวและคน
�
ชรา สายตาเจ้ากรรมของซุมิก็ดันเลือกมองแต่คนท่เดินมาเป็นคู่ ภายใต้คืนฟาใสในฤด ู
ี
12
