Page 43 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 1
P. 43

TOUKO SUNAHARA


                “ไม่รู้ด้วยซ�้าว่าหน้าตาเป็นยังไง คงหาเจอไม่ได้ง่ายๆ อย่างที่คิดจริงๆ”
                “...ขอโทษด้วยครับ”

                “ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องขอโทษสักหน่อย”

                “แต่ผมเป็นคนเสนอไอเดีย”
                เป็นผู้ชายที่ซื่อตรงดีจัง ไม่อย่างนั้นคงไม่ถ่อมาดูถึงที่นี่ในวันหยุดหรอก

                                                           ั
                         ี
                “ผมดีใจนะท่มา ถึงเสียดายท่ไม่ได้เจอเขาก็เถอะ แต่เร่องน้นผมก็ก่งๆ ตัดใจไป
                                                                 ึ
                                      ี
                                                        ื
          แล้วแหละ...ผมว่าเขาคงไม่ได้ตามหาผมแล้วด้วย”
                “อะไรกัน แค่วันนี้ตัดสินอะไรไม่ได้หรอกครับ อาจแค่บังเอิญไม่ได้เจอกัน”
                                                          ี
                                                     ั
                                                       ี
                เขาดูเป็นมิตร เอาจริงเอาจังกับปัญหาของคนอ่นท้งท่ไม่เก่ยวข้องอะไรกับตัวเอง
                                                  ื
          แตกต่างจากมาสเตอร์ร้านกาแฟผู้มีภาพลักษณ์หนุ่มเท่พูดน้อยราวกับเป็นคนละคน
                คงเห็นว่าตนปวยเป็นโรคยุ่งยากอย่างความจ�าเสื่อมเลยทนนิ่งดูดายไม่ได้ละมั้ง
                                                    ี
                              ี
                                                         ิ
                “ขอบคุณครับ แต่น่คงเป็นโชคชะตา อีกอย่างช่วงน้ผมก็เร่มรู้สึกว่าบางทีการแยก
          จากกันอาจไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนัก”
                “ท�าไมล่ะครับ?”

                                     ื
                “ท่ผ่านมาอาการความจ�าเส่อมของผมน่าจะสร้างความเดือดร้อนให้เขาไม่น้อย
                  ี
          ต้องให้เขามาเป็นห่วง มาปรับชีวิตความเป็นอยู่เพื่อผม แถมตัวผมเป็นผู้ชายโตจนปานนี้
          แล้วยังต้องไปอาศัยอยู่บ้านคนอื่นอีก แบบนั้นมันสร้างภาระเกินไปไม่ใช่เหรอ?”
                “ภาระอะไร เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอครับ?”

                “มันก็ใช่อยู่หรอก...ท่ผมเขียนช่อเขาเป็นอักษรย่อ บางทีอาจเพราะเราเป็นผู้ชาย
                                       ื
                               ี
          เหมือนกัน”
                พอเอ่ยออกมาเป็นค�าพูด ชิซุราอิรู้สึกเหมือนเวลาหยุดไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง

                “คนรักของผมเป็นผู้ชายน่ะ”

                นาคากามิตอบกลับค�าสารภาพของชิซุราอิทันที


                                         41
   38   39   40   41   42   43   44   45   46   47   48