Page 22 - อ่านฟรี! อุบายลับจับท่านอ๋อง

อุบำยลับจับทำนอองุบำยลับจับทำนออง
20 อ

แม้เขำจะไม่ได้สวมเสื้อผ้ำท่อนบน แต่ครึ่งท่อนล่ำงยังมีผ้ำผืนหนึ่งปิดอยู่
สองคนนี้เป็นบุรุÉเหมือนกับเขำ จ�ำเป็นต้องตื่นตูมเช่นนี้ด้วยหรือ?
พูดไปเงำร่ำงสูงใหญ่ก็เดินมำข้ำงบ่อน�้ำเรียบร้อยแล้ว ร่ำงก�ำย�ำล�่ำสัน

สีทองแดงเต็มไปด้วยละอองน�้ำ เมื่อส่องแสงระยิบระยับภำยใต้แสงแดดก็ดึงดูด
สำยตำมำกยิ่งขึ้น จูเหยียนอู่ถูกภำพตรงหน้ำนี้ท�ำให้ตำพร่ำไปแล้วจริงๆ
สิ่งที่ผิดจำรีตประเพณีไม่ควรมอง
ประโยคนี้ควรจะใช้ได้กับบุรุÉ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งอีก½†ำยเป็นถึงเซียงอ๋อง

ผู้ว่ำกำรเขตลั่วโจวที่ตอนนี้มีชื่อเสียงโด่งดัง
เขำไม่รู้จักนำงเป็นเพรำะเขำไม่เคยพบนำงมำก่อน
แต่นำงรู้จักเขำ ไม่ใช่ในชำตินี้ทว่ำเป็นชำติก่อน

คิดแล้วจูเหยียนอู่ก็เบนสำยตำจำกเขำ “หลำนเยว่ ห้ำมเสียมำรยำท
คุณชำยท่ำนนี้มำถึงที่นี่ก่อน ตำมหลักแล้วเป็นพวกเรำที่รบกวนผู้อื่นเขำ”
“ขอรับ นำยท่ำน” หลำนเยว่ท�ำตำมอย่ำงว่ำง่ำย นำงมองอีก½†ำยแวบหนึ่ง

ก็หันกลับมำปรนนิบัติเจ้ำนำยของนำงอีกครั้ง
จูเหยียนอู่รู้สึกได้ว่ำสำยตำคู่นั้นไม่ได้ละไปเลยตั้งแต่ต้นจนจบ นำงยื่นมือ
ไปแล้วหยิบขนม½ูหรงชิ้นหนึ่งยัดเข้ำปำกตรงๆ โดยไม่แม้แต่จะคิดอีกครั้ง และ

เพรำะกินเร็วเกินไปนำงจึงส�ำลักและไออยู่หลำยที หลำนเยว่เลยรีบน�ำชำดอกไม้
ประคองส่งให้ นำงดื่มไปเสียหลำยอึกทีเดียวกว่ำจะรู้สึกโล่งคอ
“ท่ำนไหวหรือไม่ขอรับ นำยท่ำน?” หลำนเยว่ตบหลังนำงไม่หยุดด้วย
ควำมเป็นห่วง

“วำงใจได้ ไม่ตำยหรอก” จูเหยียนอู่ขยิบตำใส่นำง
หลำนเยว่เข้ำใจควำมนัย นำงมองบุรุÉผู้นั้นที่ก�ำลังเดินจำกริมสระน�้ำพุ

ร้อนมำทำงÈำลำนี้แวบหนึ่ง จำกนั้นก็พยักหน้ำเล็กน้อย
“เช่นนั้นข้ำน้อยไปที่ล�ำธำรในหุบเขำด้ำนหน้ำอีกครั้งเพื่อน�ำน�้ำมำให้ท่ำน
ดีหรือไม่ขอรับ ชำดอกไม้นี้หวำนไปนิดเกรงว่ำนำยท่ำนจะเลี่ยนได้ขอรับ”
จูเหยียนอู่ไออีกสองสำมครั้ง “อืม เจ้ำไปเถอะ ระวังตัวด้วย อย่ำหกล้ม

ล่ะ”