Page 23 - อ่านฟรี! อุบายลับจับท่านอ๋อง
P. 23
ซงอวี่ถง 21
ซงอวี่ถง
“ขอรับ ข้ำน้อยไปครู่เดียวเดีëยวกลับมำ นำยท่ำนอย่ำวิ่งซนนะขอรับ”
“เข้ำใจแล้ว” ถูกสำวใช้ในบ้ำนตัวเองก�ำชับว่ำอย่ำวิ่งซน จิê ช่ำงน่ำขำยหน้ำ
จริงๆ ประโยคสุดท้ำยนี้ไม่ได้อยู่ในบทที่พวกนำงซักซ้อมกันเลยเถอะ
เวลำนี้เล่อเจิ้งเฉินสวมเสื้อผ้ำเรียบร้อยแล้ว เขำเดินมำถึงÈำลำ เลิก
ชุดคลุมยำวขึ้นแล้วนั่งโดยไม่ต้องเชิญ สำยตำเขำกวำดมองขนมที่วำงเต็มโตะ
และชำดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นซึ่งจัดวำงอยู่ด้ำนข้ำงแวบหนึ่ง
“ขนมดี ชำดอกไม้ก็ดี แต่กลับท�ำให้พี่ชำยส�ำลักเสียแล้ว”
จูเหยียนอู่ปิดปำกไว้แล้วจงใจไอเบำๆ สองสำมครั้ง ปรำก¯เพียงดวงตำ
โค้งที่มีรอยยิ้มให้เห็นคู่หนึ่งเท่ำนั้น
“คุณชำยท่ำนนี้ช่ำงแปลกประหลำดยิ่งนัก ขนมที่อยู่เต็มโตะเหล่ำนี้ท่ำน
ไม่เคยได้ชิมมันเสียหน่อย ชำนี่ท่ำนก็ไม่ได้แตะถูก แล้วท่ำนสำมำรถคุย¿ุ‡งว่ำมันดี
ได้อย่ำงไร”
“ดูเพียงรูปร่ำงหน้ำตำก็รู้ถึง½‚มือแล้ว ผู้ที่มีควำมช�ำนำญเช่นนี้ย่อมต้อง
มี½‚มือเป็นเลิÈแน่ ส่วนชำนี่กลิ่นหอมของมันแปลกยิ่งนัก แค่ดื่มอย่ำงเดียวคง
ไม่เท่ำไร แต่หำกดื่มคู่กับขนมเหล่ำนี้กลับสำมำรถผสมผสำนเพื่อเพิ่มรสชำติได้
แล้วนี่จะไม่ดีได้หรือ”
จิê คำดไม่ถึงจริงๆ ว่ำเซียงอ๋องผู้น่ำเกรงขำมจะยังมีจมูกสุนัขที่ประสำท
รับกลิ่นว่องไวอีกด้วย
จูเหยียนอู่ยิ้มอีกครั้งหนึ่ง
“เมื่อ¿ังก็รู้แล้วว่ำคุณชำยรู้จักอำหำรเลิÈรสเป็นอย่ำงดี ท่ำนอยำกลอง
ชิมเองหรือไม่”
“แม้จะไม่กล้ำรับ แต่หำกขัดÈรัทธำคงไม่ดี” เขำเองก็หิวแล้วเช่นกัน
นำงผลักขนมไปด้ำนหน้ำเขำเบำๆ
“เชิญคุณชำย”
เล่อเจิ้งเฉินหยิบขึ้นมำชิ้นแล้วชิ้นเล่ำอย่ำงไม่เกรงใจ ยิ่งกินยิ่งได้รสชำติ
ไม่ว่ำจะเป็นขนม½ูหรงท�ำจำกไป†เหอ หรือว่ำขนมกุ้ยฮวำ ใส่เม็ดบัว วุ้นน�้ำผึ้ง
8
กุหลำบ หรือรำกบัวเคลือบน�้ำตำลก็ด้วย ขนมทุกชนิดล้วนท�ำให้ผู้คนอัÈจรรย์ใจ
