Page 35 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท

àª
àªÕ¹àÂÕèÂÕ¹àÂÕèÂ

ถูกเขียนออกมาจากมือของเขาได้อย่างไหลลื่นเป็นธรรมชาติถึงเพียงนี้
เยี่ยจื่อตันจ้องมองใบหน้าด้านข้างอันเคร่งขรึมของหลิวป๋อแล้วพลันรู้สึกว่าหลายปี

ที่ผ่านมานี้ เขาไม่เข้าใจเด็กชายที่อายุน้อยกว่าตนเองแปดปีผู้นี้เลยสักนิดเดียว
หรือว่า...ท่านไท่ฟูเปนห่วงปอเออรหรือ?
ครั้นเห็นสีหน้าของเยี่ยจื่อตันแปรเปลี่ยนในฉับพลัน ดวงตาทั้งสองข้างของหลิวป๋อ

ก็ยิ้มหยีเป็นรูปจันทร์เสี้ยวโค้งงอ เขาดึงมือของเยี่ยจื่อตันขึ้นมาวางลงแผ่นอกของตนเอง
เบาๆ
หลิวป๋อสัมผัสได้ถึงมือที่สั่นสะท้านน้อยๆ ไม่รู้ว่าด้วยเพราะความแตกตื่นตกใจ

หรือเพราะความซาบซึ้งตื้นตันกันแน่
เขาอิงแอบร่างกายลงกับบ่าของเยี่ยจื่อตันเบาๆ ร่างกายของเยี่ยจื่อตันเกร็งขึง

ขึ้นมาในชั่วพริบตา ทว่ามิได้ผลักหลิวป๋อออกแต่อย่างใด
ท่านไท่ฟูชอบปอเออรมิใช่หรือ?
พอหลิวป๋อยกพู่กันขึ้นเขียนจบ ก็หันกลับมามองสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปมาของ

เยี่ยจื่อตัน
“เจ้า...รู้มาตลอดเลยหรือ?” ไม่เหมือนกับความสง่างามที่จงใจปันแต่งในยาม

ปกติ เยี่ยจื่อตันเอ่ยพูดด้วยเสียงต�่าลึก ในดวงตาแฝงความประหลาดใจ ไม่แน่ใจ รวมถึง
ความเศร้าสร้อยน้อยนิดอันยากจะปกปดมิด
หลิวป๋อจับพู่กันเอาไว้ ไม่เอ่ยตอบ

เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว เขาไม่ได้ยิน แล้วจะตอบได้อย่างไร?
ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ถูกยกลอยขึ้นกลางอากาศ แล้วถูกวางลงบนโตะหนังสือ
อย่างแผ่วเบา จ้องมองบุรุษที่แหวกคอเสื้อของตัวเองไปพลางทาบทับร่างกายลงมาหาเขา

หลิวป๋อหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
ร่างกายอันอ่อนแอไร้ประโยชน์นี้ ดูท่าทางจะมิได้ไร้ค่าไปเสียทั้งหมด...

33