Page 38 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 38
ÊÔ๋ËÒÃѪ·ÒÂÒ·Ô๋ËÒÃѪ·ÒÂÒ·
Ê
ที่ชวนให้ผู้อื่นรังเกียจเหยียดหยาม
เมื่อคิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของหลิวป๋อกลับดีขึ้นมาเล็กน้อย
เขาหันหน้ากลับไปเบาๆ ฝ่ามือที่จับอยู่ตรงอกเสื้อค่อยๆ คลายออก ปลดเปลื้อง
อาภรณ์ตัวบนที่ถูกปลดเปลื้องออกไปครึ่งหนึ่งลงอย่างเชื่องช้าด้วยท่าทีเย้ายวน ท่ามกลาง
สายตาตื่นตะลึงของเยี่ยจื่อตัน เผยให้เห็นหัวไหล่กลมกลึง
ลิ้นเรียวหอมกรุ่นแลบเลียเบาๆ ดวงตาฉ�่าวาว ร่างกายของหลิวป๋อเปดอ้าออก
อย่างไร้ค�าพูดใดๆ เขาอ้าขากว้าง ยันแขนที่ยังคงมีสายรัดอาภรณ์พันเกาะอยู่เอาไว้ เงยหน้า
ขึ้นมาระบายรอยยิ้มให้แก่เยี่ยจื่อตัน
ในชั่วพริบตานั้นเยี่ยจื่อตันราวกับได้เห็นเด็กน้อยเกล้าผมจุกเมื่อแปดปีก่อนผู้นั้น
ก�าลังมองตนเอง จ้องมองสกุลเยี่ยที่อยู่เบื้องหลังตนเองอย่างยั่วยุหาเรื่อง
เขาคว้าเอวบางระหงของเด็กหนุ่มเข้ามาโดยพลัน มิอาจสะกดกลั้นความรุ่มร้อน
บ้าคลั่งในหัวใจได้อีกต่อไป เคลื่อนก�าลังบุกทะลวงเข้าสู่ถ�้ามังกรอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่
หลิวป๋อเผยอปาก สิ่งที่พรั่งพรูออกมาคือล�าน�าแห่งความโศกศัลย์อันไร้สุ้มเสียง...
เยี่ยจื่อตันคลุมผ้าห่มให้หลิวป๋อ ก่อนจะใช้มือลูบปอยผมเส้นบางยาวของหลิวป๋อ
อย่างผะแผ่ว
ในที่สุดเขาก็ได้สมดั่งใจหมาย ท่านไท่ฟู่ในยามนี้ยังคงรู้สึกเหมือนกับตนเองอยู่
ในความฝันก็ไม่ปาน
เขาจ้องมองใบหน้ายามหลับของหลิวป๋อที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะกิจกรรมเมื่อครู่
20 เมิ่งจื่อ (372 – 289 ปีก่อนคริสตกาล) ศิษย์คนส�าคัญของขงจื่อ เป็นนักคิด นักการศึกษาที่เชื่อว่ามนุษย์มี
พื้นฐานจิตใจเป็นคนดีมาแต่ก�าเนิด แต่สิ่งแวดล้อมภายนอกท�าให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
36
