Page 21 - อ่านฟรี สถานะคุณหนูนั้นเป็นเพียงฉากบังหน้า! 10
P. 21
TOMO TAKABAYASHI
โดยที่ติดเครื่องเอาไว้อยู่
“จะกระโดลงไปแล้วนะ DT”
“อะไรนะ!?”
คู่หูท�าสีหน้าลนลาน คนเชื้อสายเอเชียนั้นปกติก็ดูอายุไม่ค่อยออกอยู่แล้ว
แต่ยิ่งหน้าตาแบบนั้นยิ่งท�าให้เขาดูหนุ่มขึ้นอีกห้าปี ทั้งๆ ที่น่าจะอายุเกินสามสิบ
ไปตั้งนานแล้วแท้ๆ แต่เขากลับยังคงหน้าอ่อนเยาว์ราวกับคุณหนูลูกชาวจีนโพ้น
ทะเล
“รอก่อนสิ เอพริล เดี๋ยวจะหาเสื่อหาอะไรมา....”
ระหว่างที่เขายังพูดไม่ทันจบ เธอก็ถีบอิฐและกระโดดลงจากก�าแพงที่สูงสี่
หรือห้าเมตร DT ยื่นสองแขนมาทั้งที่ยังลนลาน เขาหาทางรับร่างเธอเอาไว้จนได้
“ขะขะ แขนจะหักแล้ว”
“เว่อร์ไปได้ ที่หนักน่ะไม่ใช่ตัวฉัน แต่เป็นสร้อยคอต่างหาก”
“ไม่ใช่ปัญหาเรื่องหนักอะไรนั่นซะหนอ่ย! ปกติใครเขากระโดดลงมากัน!?
จากความสูงขนาดนั้นเนี่ยนะ! อีกอย่างเธอเนี่ยใช้วิธีการห่ามๆ ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว
ไม่ใช่แค่เรื่องเมื่อกี้นะ ตลอดสองปีนี้ก็เป็นงั้นมาตลอด ไม่มีเศษเสี้ยวของความ
สง่างามหรือการวางแผนที่รัดกุมเลยสักนิด เดิมทีถ้า ‘เหยื่อ’ อยู่รัฐข้างๆ แล้วท�าไม
ถึงต้องถ่อไปตั้งไกลถึงเม็กซิโกด้วย”
“จริงๆ เลย ตกใจเรื่องนั้นเนอะ ตลกดี”
“ไม่ต้องมาตลก! หัดปรึกษาฉันสักนิดแล้วก็ใช้เวลาตรวจสอบล่วงหน้าซะ
ก็ได้ไม่ใช่หรือไง เฮ้อ เท่าที่เคยได้ยินมา เห็นว่าการท�างานของเฮเซล เกรฟส์ออก
จะสง่างามแท้ๆ แต่หลานสาวกลับเป็นซะแบบนี้เนี่ยนะ มันหมายความว่ายังไง....”
เอพริลพุ่งขึ้นรถจี๊ปสกปรกขัดจังหวะคู่หูที่คร�่าครวญปนสอนสั่งไม่หยุดหย่อน
“อะไรล่ะ ทีเรื่องที่ตัวเองอ่อนแอเนี่ยยกขึ้นหิ้งไปเลยเหรอ แขนผอมแห้ง
นั่นน่ะ ไปเล่นฟุตบอลฝึกปรือซะหน่อยก็ดี”
“ความผิดฉันเรอะ? อยากจะบอกว่าเป็นความผิดฉันหรือไง?”
พอเทียบกับเหล่าผู้ชายที่อยู่รายล้อมเอพริลในชีวิตประจ�าวัน หรือก็คือ
ญาติและเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมปลาย คนเชื้อสายเอเชียทั้งร่างเล็กและแขนขา
19
