Page 37 - อ่านฟรี บุพเพบาป 1
P. 37
à«‹ÍËÃ
à«‹ÍËÃÙ¤§Ù¤§
ไม่เคยคิดอยากจะย้อนกลับไปเช่นกัน
ทว่าพอถ้อยค�านี้เข้าสู่หูของอันเซ่าโหยวกลับให้ความหมายเป็นอีกอย่าง
เขามองประเมินเฉิงอินอยู่เป็นนาน แล้วถึงหรี่ตาลงพลางแค่นเสียงหัวเราะอย่าง
เย้ยหยัน “อันเฉิงอิง เจ้ากล้าดีนี่ เดี๋ยวนี้เล่นละครท�าเป็นอ่อยเหยื่อต่อหน้าข้า
เป็นแล้ว!”
เขาพูดอันใดกัน? ไฉนคนผู้นี้ถึงได้ขี้ระแวงขนาดนี้หนอ? เขาใช้ชีวิต
แบบนี้ไม่เหนื่อยหรือไร?
เฉิงอินกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนนอนตะแคงเลิกคุยกับเขา
เสีย อันเซ่าโหยวเป็นฝายไม่เชื่อเขาเอง เขาก็ท�าอันใดไม่ได้เหมือนกัน
“เจ้ากล้าเมินข้าหรือ?” ฟังออกว่าวาจานี้ของอันเซ่าโหยวใกล้จะถึง
จุดระเบิดแล้ว
เฉิงอินซึ่งนอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกนับถือเลื่อมใสจากใจจริงเช่นกัน...
เหตุใดไม่ว่าเขาจะท�าอันใด คนผู้นี้ก็เอาแต่หาเรื่องอยู่เรื่อยหนอ?
ในเมื่อท�านู่นก็ผิด ท�านี่ก็ผิด แล้วเขาจะถามไปเพื่ออันใดกันเล่า จะ
เข้าก็เข้ามาเลยสิ!
“น่าเบื่อ...”
“...!”
ไม่รู้ว่าเพราะตั้งใจยั่วโมโหอันเซ่าโหยวหรือไม่ เสียงพูดของเฉิงอินจึง
ดังชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่ภายในห้อง แน่นอนว่าอันเซ่าโหยวย่อมได้ยินเป็นธรรมดา
สุดท้ายสถานการณ์ก็ลุกลามบานปลายอย่างที่คาดการณ์เอาไว้
35
