Page 38 - อ่านฟรี! Don't worry mama
P. 38
Don't Worry Mama
เก็บได้ในบ้านร้าง เขาเอาแครอทเสียบไม้ย่างไฟ แต่อดทนรอจนสุกไม่ไหวเลยกัดกินมัน
เหมือนสัตว์ป่า ข้างในแครอทยังไม่สุกดี แต่รสหวานอ่อนๆ ก็กระจายไปทั่วปาก มันช่าง
อร่อย ช่างน่าดีใจจนน�้าตาไหลโดยไม่รู้ตัว
หลังจากกินแครอทห้าหัวหมดในรวดเดียว เขาจึงนึกถึงอิมาคุระขึ้นได้ เขาหยุด
กินแครอทที่ห้าหัวแม้จะยังอยากกินอีก และย่างแครอทที่เหลือจนสุกดีแล้วใส่หม้อที่เจอ
ในบ้านร้าง ก่อนถือไปที่ท่าเรือ เขาเกลียดอิมาคุระเสียจนอยากฆ่าให้ตายถ้ามันไม่เป็น
ความผิดทางกฎหมาย แต่เขาก็เข้าใจดีถึงความทรมานยามท้องหิว และก็ไม่อยากถือทิฐิ
ท�าตัวน่ารังเกียจจนถึงขนาดครองอาหารที่มีมากมายไว้คนเดียว
“ถ้าไม่ถือ จะกินหน่อยไหมครับ”
เขาเอ่ยกับแผ่นหลังกลมๆ ซึ่งจ้องมองทะเลนิ่งที่ท่าเรือ อิมาคุระรีบวิ่งมาหาหม้อ
ทันที แต่พอมองเห็นของที่อยู่ข้างใน ‘ชิ’ เขาก็เดาะลิ้นออกมาด้วยสีหน้ารังเกียจทันควัน
“ผมเกลียดผักที่สุด”
“แต่ว่าคุณไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ผมกินไปก่อนแล้วครับ แครอทย่าง
ก็อร่อยใช้ได้”
“ของที่เกลียดอย่างไรก็คือเกลียด”
ท้องของอิมาคุระยังคงร้องโครกๆ ไม่หยุดมาตั้งแต่ก่อนพูด ถ้าเกลียดนักก็ไม่
จ�าเป็นต้องกิน...แต่ว่ายูอิจิก็อดเตือนด้วยความหวังดีไม่ได้
“ถึงจะเกลียด แต่ถ้าคุณไม่กินอะไรเลย ตอนกลางคืนจะหิวจนหลับไม่ลงนะครับ”
อิมาคุระกัดริมฝีปาก จ้องแครอทเขม็ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างแรง
“ไม่ต้องมาพูดเหมือนอวดรู้เลย ถ้าผมหิวตาย มะ มันก็เป็นความผิดของเธอ
นั่นแหละ”
ฟู่ เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับการพูดเป็นเด็กๆ
“มีของกินแต่ไม่ยอมกิน เขาไม่เรียกว่าหิวตายหรอกครับ”
“ว่าอย่างไรนะ”
“อย่าพูดเป็นเด็กๆ ได้ไหมครับ กินเข้าไปเถอะ เจ้านี่อร่อยจริงๆ”
ยูอิจิเอื้อมมือไปหยิบแครอทในหม้อ แล้วกินดังกร้อบๆ แบบจงใจยั่ว อิมาคุระ
อ้าปากหวอ ท�าหน้าเหมือนจะร้องไห้ มือกลมๆ ที่ก�าแน่นสั่นระริก เขาหิวมากแต่อย่างไร
36
