Page 57 - อ่านฟรี โฉมงามปรมาจารย์เครื่องหอม
P. 57
หยำงกวงฉิงจื่อ
หยำงกวงฉิงจื่อ 55
มา แม่นางผู้นั้นฉลาดเฉลียวเป็นที่สุด แล้วก็ประสาทการดมกลิ่นนั่นด้วย ผงหอม
ที่ดึงดูดผีเสื้อนั่นอีก ข้าอยู่ที่อ�าเÀอเหอจือมาชั่วชีวิตไม่เคยพบเจอเรื่องอัศจรรย์
พรรค์นี้มาก่อน สนุกเสียยิ่งกว่าเรื่องเล่าของคนเล่านิทานเสียอีก”
ชายชราดึงมือหลี่รุ่ยหลินอย่างตื่นเต้นพลางพูดพล่ามไม่หยุดปาก
หลี่รุ่ยหลินฟังอย่างมีน�้าอดน�้าทน ทว่าเยี่ยหงเหรินที่ก�าลังเดินเข้ามากลับไม่มี
ความอดทนขนาดนั้น “ท่านผู้เ²่า ที่ท่านพูดมาพวกเรารู้อยู่แล้ว ท่านช่วยไปแจ้ง
แม่นางผู้นั้นให้พวกเราก่อนเถิด บอกว่าพวกเราต้องการพบนาง”
เขาส่ายศีรษะ “เจอไม่ได้หรอก ไปแล้ว ไม่ไปก็ไม่ได้ พอคดีความจบสิ้น
คนที่อยากเจอนางต่างก็มายืนออเบียดเสียดอยู่ที่นี่เต็มไปหมด ถามนางว่าซื้อ
ผงหอมที่ดึงดูดผีเสื้อได้มาจากที่ใด ซ�้ายังมีหลงจูร้านเครื่องหอมหลายร้านพากัน
มาหานาง เสียงดังเอะอะยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่พักใหญ่ แทบจะมิได้ออกไปจาก
ที่นี่แล้วด้วยซ�้า”
“ไปที่ใดหรือ” หลี่รุ่ยหลินไถ่ถาม
“มิได้บอก บอกได้ที่ไหนเล่า ถ้าเกิดมีคนไล่ตามไปจะท�าอย่างไร แต่ว่า
รถม้ามีกันตั้งหกเจ็ดคัน แถมยังมีผู้คุ้มกันในชุดทะมัดทะแมงสีด�าแปดนาย ออก
เดินทางไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยามแล้ว” ชายชรากล่าวตามความเป็นจริงก่อนจะ
หันมองซ้ายมองขวาแวบหนึ่ง ครั้นเห็นว่าไม่มีคนอื่น เขาก็เอ่ยด้วยเสียงต�่าเบา
ว่า “ข้าเหมือนจะได้ยินผู้คุ้มกันพวกนั้นพูดว่าจะไปเมืองหลวงอันใดนี่แล”
ดวงตาของหลี่รุ่ยหลินพลันลุกวาว จากนั้นล้วงเงินก้อนหนึ่งออกมาจาก
ในอกเสื้อให้ชายชรา “ขอบคุณมาก” แล้วหมุนกายเดินกลับไปที่อาชา พลิกกาย
ขึ้นขี่บนหลังม้า
เยี่ยหงเหรินผงะอึ้งไปชั่วครู่แล้ววิ่งไล่ตามไปด้วยฝีเท้าเร็วไว ก่อนจะคว้า
เชือกบังเหียนเอาไว้หมับ เบิกตากว้างพลางเอ่ยถามว่า “เจ้าคิดจะท�าอะไร จะ
ตามไปจริงๆ หรือ”
หลี่รุ่ยหลินกระดกมุมปากยกยิ้ม “ข้าแค่อยากจะตอบแทนน�้าใจนาง นาง
จะกลับเมืองหลวง พวกเราเองก็จะกลับเมืองหลวงเหมือนกัน ข้ากะว่าจะไป
คุ้มกันนาง”
