Page 23 - อ่านฟรี! รักในความทรงจำ
P. 23

YUU NAGIRA


          เหมือนตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน และสีหน้าของนักเรียนทุกคนก็เปลี่ยนเป็นความไม่สบายใจ
          พร้อมกันในทันที เมื่อฮารุเห็นดังนั้น เขาก็ก้าวขาออกมาจากแถว ตรงดิ่งไปด้านหลังของ
          ทานากะซึ่งก�าลังยืนอยู่ตรงขอบสระ และถีบเข้าที่ก้นของทานากะอย่างเต็มแรง

                เสียงน�้ากระจายดังสนั่น ทานากะยกมือและเท้าตะเกียกตะกายอยู่ในน�้าอย่าง
          น่าขัน โชคดีที่อาจารย์กระโดดลงไปช่วยทานากะขึ้นมาได้ในทันที เขาจึงไม่เป็นอะไรมาก
                ตอนพักกลางวัน ฮารุถูกเรียกตัวเข้าไปในห้องฝ่ายปกครองและโดนอาจารย์ต่อว่า
          อย่างหนัก ‘ทานากะคุงก็ผิดเหมือนกันที่ล้อเลียนเรื่องแผลเป็น แต่สิ่งที่คิชิโมโตะคุงท�านั้น

          หากพลาดไปเพียงก้าวเดียวอาจหมายถึงชีวิตได้’ และตอนชั่วโมงโฮมรูมหลังเลิกเรียน ทุกคน
          ในห้องก็โดนดุพร้อมกันอีกครั้งหนึ่ง
                เจ้าพวกนี้งี่เง่ากันทุกคน
                ขณะที่ก�าลังคิดเช่นนั้น ฮารุก็รู้ตัวในทันทีว่าตนคงไม่สามารถเข้าเป็นส่วนหนึ่ง

          ของห้องเรียนได้แล้ว
                ชีวิตนักเรียนของฮารุกลายเป็นเรื่องชวนห่อเหี่ยวใจไปในที่สุด เดิมทีแม้เขาจะ
          ไม่มีเพื่อนที่สนิท แต่ชีวิตในทุกๆ วันก็ผ่านไปเรื่อยๆ อย่างสงบสุข ตอนนี้ทานากะกับ
          เพื่อนๆ กลับท�าให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เหตุการณ์ที่สระว่ายน�้าคงท�าให้ทานากะรู้สึกเข็ดหลาบ

          เพราะเขาเลิกพฤติกรรมแกล้งคนอื่นอย่างเอาของไปซ่อนหรือใช้ความรุนแรงได้ในที่สุด
                แต่ในโรงเรียนที่เล็กขนาดนี้ และในห้องเรียนที่เล็กเช่นนี้ การที่ต้องถูกคนกลุ่มหนึ่ง
          นินทาและเหน็บแนมทุกครั้งที่มีโอกาสนั้นเป็นเรื่องที่ทรมานจิตใจฮารุมากจริงๆ ความ
          สัมพันธ์กับเพื่อนๆ คนอื่นในห้องก็เช่นกัน ถ้าเปรียบเทียบกับฮารุซึ่งย้ายเข้ามาระหว่าง

          เทอมแล้ว คนมีความเป็นผู้น�าสูงอย่างทานากะย่อมมีพรรคพวกมากกว่าเป็นธรรมดา เมื่อ
          ถึงวิชาไหนที่ต้องท�างานเป็นคู่ ไม่มีใครยอมคู่กับฮารุเลยสักคน
                “แบบนี้นี่เอง นายก็เลยอยากให้โลกล่มสลายสินะ”
                ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพ่นควันบุหรี่สีเทาออกมา ท้องฟ้าสีส้มสดใส

          เมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูและสีน�้าเงินผสมกัน อีกไม่นานก็คงจะถูกย้อมจนกลายเป็น
          สีของท้องฟ้ายามค�่าคืนไปในที่สุด
                “เป็นเด็กประถมนี่ก็ล�าบากเหมือนกันเนอะ ฉันไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน
          เสียด้วยสิ”


                                         21
   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28