Page 26 - อ่านฟรี! รักในความทรงจำ
P. 26
รักในความทรงจ�า
“....เดี๋ยวเถอะ หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ”
แม่ยกมือขึ้นกอดอกราวกับว่าจู่ๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา
“แกเนี่ย เหมือนพ่อมากขึ้นทุกวัน”
แม่พึมพ�าออกมาก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวเหมือนกับต้องการหนีออกไปจาก
ตรงนั้น
ฮารุถูกทิ้งให้อยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงล�าพัง เขายืนอึ้งค้างอยู่ตรงนั้นสักพัก เสียง
น�้าไหลดังออกมาจากในครัว ท่าทางแม่คงจะไม่ออกมาจากในครัวง่ายๆ เป็นแน่ ฮารุจ�าต้อง
ยอมแพ้และสอดตัวเข้าไปในโต๊ะโคทัตสึ ตอนที่ยูยะอยู่เมื่อสักครู่ เขายังรู้สึกสนุกอยู่เลย
แต่พออยู่กับแม่ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่เพียงล�าพังมากกว่า ฮารุก้มหน้า
เอาแก้มแนบกับผิวโต๊ะ ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมซาบเข้ามาท�าให้เขารู้สึกปลอดโปร่งขึ้น
เล็กน้อย แต่ว่าที่ปลายเท้ายังคงหนาวอยู่จึงหดปลายเท้าให้งุ้มเข้ามา
แม้พวกผู้ใหญ่จะมีความลับกันมากมาย แต่ส่วนมากเด็กๆ อย่างเราก็รู้แทบ
ทุกเรื่อง พ่อของฮารุเป็นคนใจดีแต่จิตใจอ่อนแอ หลายปีก่อนพ่อเลิกท�างานและเอาแต่ขัง
ตัวเองอยู่ในบ้าน จากนั้นไม่นานจู่ๆ เขาก็กลายเป็นคนชอบอาละวาด ตอนนี้พ่อก�าลัง
รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลที่ห่างไกล
‘ถ้าเลือดเจ้าหมอนั่นในตัวของฮารุไม่แสดงออกมาก็คงจะดี’
ฮารุได้ยินยายพูดตอนที่แวะไปเยี่ยมบ้านเกิดของแม่
เขารู้ดีว่าเลือดของเจ้าหมอนั่น หมายถึงพ่อของเขา
แม้ตอนนั้นฮารุจะกลัวพ่ออยู่เหมือนกัน แต่เขาก็ชอบพ่อมากที่สุด ทั้งๆ ที่พ่อ
เป็นผู้ชายตัวโต แต่ล�าคอกับแขนกลับเรียวยาว และเวลาที่พ่อไม่อาละวาดเขาก็ใจดีมาก
ทีเดียว พ่อชอบเหม่อมองท้องฟ้าจากทางหน้าต่างและพูดจาราวกับเด็กว่าอยากเป็นนก
‘พ่อครับ มนุษย์น่ะเป็นนกไม่ได้หรอก’
ฮารุกล่าวตักเตือนพ่อ แต่ส่วนลึกในใจของเขาก็คิดอยากเป็นนกเช่นเดียวกัน
จากนี้ไปฮารุคงไม่มีโอกาสได้เจอพ่ออีกแล้ว ครั้งสุดท้ายที่เขาไปเยี่ยมพ่อที่
โรงพยาบาล พ่อมองส่งเขาจากทางหน้าต่างห้องพักผู้ป่วยจนเขาเดินลับไปสุดสายตา ภาพ
ของพ่อที่ก�าลังโบกมือล�่าลาในชุดนอนสีขาว แม้จะรู้ว่าพ่อไม่มีทางบินได้อย่างแน่นอน แต่
เขากลับเห็นเหมือนพ่อก�าลังกระพือปีกโบยบินดั่งนกอย่างไม่ยอมแพ้
24
