Page 35 - อ่านฟรี NEARLY EQUAL เมื่อรักของเราไม่เท่ากัน
P. 35
YUU NAGIRA
เรียนมัธยมปลาย
พอนึกถึงเวลาที่ต้องปล่อยมือจากมัน เขาก็หวาดกลัวการครอบครองสิ่งของ
นิอิมีเพื่อนน้อยด้วยเหตุผลเดียวกัน และตอนนี้ก็ไม่มีคนรักด้วย
เขากลัวการสร้างสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสิ่งใดหรือใครสักคน
รู้สึกเหมือนก�าลังก้าวถอยหลังจากโลกนี้ทีละน้อย ไม่มีเรื่องให้ยินดีหนักหนา
ชดเชยด้วยการไม่มีเรื่องให้เศร้าจนถึงขั้นตรอมตรม ปราศจากการสูญเสียหรือความเจ็บช�้า
อันเกิดจากการครอบครอง เขาใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ
มีเพียงห้องเก่าๆ อันเป็นดั่งเวิ้งน�้าขนาดเล็กไร้คลื่นแห่งนี้ที่ท�าให้เขาสบายใจ
ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามา ไม่อยากให้มีกลิ่นอายของใครปะปน เพราะหากใครคนนั้นกลับไป
แล้ว ตนคงรู้สึกเหงาแน่นอน เวลาอยู่คนเดียวก็เหงาเหมือนกัน แต่ไหนๆ ก็เป็นความ
เปล่าเปลี่ยวแบบเดียวกัน ฉะนั้นขออยู่คนเดียวอย่างสบายใจโดยไม่ต้องกังวลเรื่องสูญเสีย
จะดีกว่า
ระหว่างดื่มแก้วที่สาม เขากอดเข่าที่ชันขึ้นแล้วฟุบหน้า
ร่างกายรู้สึกร้อนและเฉื่อยเนือยเหมือนผ้าที่ใช้จนเก่า
ชายหนุ่มคิดเรื่องเกินจ�าเป็นไม่ออกแล้ว มีเพียงช่วงเวลานี้ของวันที่เขาได้เป็น
อิสระจากสิ่งต่างๆ นิอิวางแก้วทิ้งไว้ริมหน้าต่างแล้วลุกยืน พาดเสื้อกันหนาวกับผ้าพันคอ
ไว้บนพนักเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปมุดเข้าผ้าห่มเงียบๆ
นิอิเปิดคอมพิวเตอร์ เห็นเมลไหว้วานเรื่องงานส่งมาจากโรงเรียนกวดวิชาที่เขา
ท�าเป็นงานเสริม จ�าได้ว่าสะสางงานที่มีก�าหนดส่งภายในสิ้นปีเสร็จเรียบร้อยแล้วนี่นา
ระหว่างก�าลังแปลกใจ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น คนที่ส่งเมลโทรมาหานั่นเอง
‘สวัสดีครับ มิยาเบะจากโรงเรียนกวดวิชาโคชินครับ’
‘ครับ สวัสดีครับ’
‘โทษทีที่มาวานเอาตอนสิ้นปี แต่ช่วยส่งงานภายในวันที่ห้ามกราคมทีนะ!’
จู่ๆ มิยาเบะก็เปลี่ยนมาใช้ค�าพูดเป็นกันเอง เขาเป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของ
นิอิ ตอนนี้ท�างานเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนกวดวิชา
เนื่องจากนิอิเป็นอาจารย์พิเศษระยะเวลาสัญญาหนึ่งปี ค่าตอบแทนจึงได้ตาม
31
