Page 14 - อ่านฟรี มนตร์ดาริกา

12 ม น ต ร ด า ริ ก า
เขาไปหลังบาน มองระแวดระวังรอบตัว เกรงมีใครเห็นเอาเรื่องนี้ไปฟองคุณหนู
“โอยแม เบาๆ สิ” ดารินทรโวย

“เบาไดยังไง แมไมตีแกตายก็บุญเทาไร” เต็มเดือนใจหายใจควํ่า มองทาง
ตลอดเวลา รอดารินทรกลับบาน

“ตีฉันเรื่องอะไรแม” ดารินทรไมยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทํา เธอเชื่อวามันไมได
รายแรงอะไรนักหนา
“บอกกี่ครั้งกี่หนแลวนางดาเอย! วาไมใหเอาชุดคุณหนูนิศาไปใส ถาคุณหนู

กลับมาเจอ พวกเราไดโดนเฉดหัวออกจากบานแน” เต็มเดือนมาทํางานแทนคนเกา
ที่บานนี้ไดพักใหญ นางรูนิสัยคุณหนูนิศากร พอๆ กับรูจักนิสัยลูกของนางทั้งสอง

“แหมแม ชุดคุณหนูออกจะเยอะแยะ หยิบไปใสแคชุดสองชุด คุณหนูไมรูหรอก
แม อีกอยางคุณหนูไปตางประเทศทีไรก็เห็นซื้อเสื้อผา รองเทา กระเปา เครื่องประดับ

เครื่องสําอางกลับมาทุกที บางชุดยังไมใสซะดวยซํ้า ฉันชวยคุณหนูไปในตัวนะ”
ดารินทรยังคงเชื่อแบบนั้น

“นั่นมันสิทธิ์ของคุณหนู ทานเปนเจาของเงินและขาวของบานนี้ แกเอาตัวเอง
ไปเทียบกับคุณหนูไดยังไงนางดา” เต็มเดือนอยากกลั้นใจตายวันละหลายหน บอก
ก็แลวเตือนก็แลว ขูก็หลายครั้ง หากแตพอลับหลังคุณหนูนิศากร ดารินทรฉกฉวย

โอกาสแอบหยิบชุดคุณหนูไปใส เตร็ดเตรออกเที่ยวเลนทุกที “แกมักใหญใฝสูง ระวัง

เถอะ สักวันแกจะตกลงมาเพราะความฝนสูงๆ ของแก” คนเปนแมขี้ครานจะเตือนสติ
“แม ที่ฉันฝนอยากใหครอบครัวเราสุขสบายมันผิดตรงไหน” วาไปโนน
“ฝนอยากมีผัวรวยๆ นี่นะ อยางเราก็เปนไดแคคนรับใชเขานั่นแหละวะ”

ดีหนอยดารินทรใฝเรียน ตอนอยูกับยายที่บานนอกตั้งใจเรียน ทํางานหาเงิน
สงเสียตัวเองเรียนจนจบสมดั่งใจ ไมเหลวไหลเหมือนพวกวัยรุนวัยเดียวกัน

“สักวันแม...สักวัน ฉันจะทําใหครอบครัวเราไมเปนคนรับใชเขาตลอดชาติ
คอยดู” ดารินทรมุงมั่น พลันใหนึกถึงคุณชายขึ้นมาทันใด ถึงกับใบหนาเปอนยิ้มจับใจ

“แกยิ้มอะไรนางดา”
“ไมมีอะไรแม” เมื่อไหรสิ่งที่เธอคิดเปนจริง...เชื่อเถอะ เธอจะไมใชแคยิ้ม สิ่ง