Page 32 - อ่านฟรี หลงเล่ห์เสน่ห์คุณชาย
P. 32
30 หลงเล่ห์เสน่ห์คุณชาย
การปรุงยามาตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน แต่ยารักษาสารพัดโรคมีสรรพคุณน่าตื่นตะลึง
สาวน้อยที่อายุยังน้อยจึงไม่ควรจะโอ้อวดตัวเองมากนัก ถึงกระนั้นเขาก็คิดว่านี่
ไม่ใช่ต�ารับยาของตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อยากรับสมอ้าง ดังนั้นสาวน้อยเลย
แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา ทว่าทั้งๆ ที่ยาเม็ดที่เหยินเหอถังขายได้รับความนิยมมาก กลับ
ไม่มีคนสนใจว่ายารักษาสารพัดโรคเป็นต�ารับยาของใคร นานไปเขาก็ลืมไปแล้ว
ว่านางเคยแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา
“เจ้ารู้มานานแล้วใช่หรือไม่ว่าจะต้องมีวันนี้”
“ข้าไม่เก่งขนาดนั้นหรอก? ก็แค่คนกลัวมีชื่อเสียงหมูกลัวอ้วน” นาง
รู้เพียงว่าตนเองไม่ใช่เจ้าของต�ารับยาที่แท้จริง อย่างไรเสียหาเจ้าของอีกคนให้
ต�ารับยาจะสบายใจกว่า
“แต่ว่าเจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการเพียงห้าร้อยต�าลึง?”
“ต�ารับยาขายถูกเกินไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรขายแพงเสียจนท�าให้คนรู้สึกว่า
มันเป็นของล�้าค่า ห้าร้อยต�าลึงก�าลังดีแล้ว”
ต่งจื้อเหยี่ยนไตร่ตรองอย่างละเอียดลออแล้วก็มองนางอยู่ครู่หนึ่งจึง
ส่ายหน้า “เจ้านี่เจ้าเล่ห์นัก!”
“ต�ารับยาของพวกเราไม่นับว่าล�้าค่ามากนัก แต่ข้าก็ทุ่มเทค้นคว้าจาก
ภูมิปัญญาของคนรุ่นก่อนที่ตกทอดมา เพราะฉะนั้นจะขายแพงมากนักไม่ได้ แต่
ก็ขายถูกเกินไปไม่ได้”
เป็นเหตุผลที่ดี แต่ว่า...ต่งจื้อเหยี่ยนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “แปลก
แล้วท�าไมข้าจึงคิดไม่ได้”
เหยียนหมิงหลานหัวเราะฮ่าฮ่า “ในการรักษาผู้ป่วยข้าก็คิดอะไรไม่ออก
เช่นกัน ต่างคนต่างมีความถนัดไปคนละอย่างนี่นา”
ต่งจื้อเหยี่ยนท�าเสียงฮึด้วยความไม่สบอารมณ์ “เจ้านะหรือคิดไม่ออก
เจ้าไม่ยอมตั้งใจต่างหาก!”
“อาจารย์ เรื่องที่ไม่อยู่ในความสนใจจะให้ตั้งใจได้อย่างไร”
“เจ้ามันโลภในทรัพย์สินเงินทอง งานที่ไม่ได้เงินเจ้าก็ไม่สนใจทั้งนั้น”
“ข้าเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ ไม่ได้หลุดพ้นจากเรื่องทางโลกเหมือน
