Page 41 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 41
TOUKO SUNAHARA
ต่อให้แกล้งบีบน�้าตาก็ไม่เป็นไร เขาไม่ได้สงสารหรือเห็นใจทั้งนั้น ที่ยอมให้ก็
เพราะว่าหมดแรง
...เอาเถอะ...ไม่เป็นไร ช่างมัน
ต่อให้บอกว่ารับพนักงานพาร์ตไทม์เพิ่มแล้วงานเบาลง แต่คุราบายาชิไม่ได้หยุด
มาสองอาทิตย์แล้ว ก่อนหน้านั้นเคยไม่ได้หยุดเป็นเดือนก็มี วันนี้เองก็ต้องเข้างานแต่เช้า
เพื่อเตรียมวัตถุดิบ แต่ขอเพียงเขาถอดใจยอมไม่กลับบ้านซะงานก็คงเสร็จ
ถึงกลับไป พอพ้นกลางคืน เช้าก็ต้องมาใหม่ เปลี่ยนมาใส่ชุดพนักงานแล้วก็เจอ
แต่โดนัทๆๆ เปิดฉากเริ่มต้นหนึ่งวันกับการขายโดนัททอดให้ลูกค้า
ทามารุกลับไปพร้อยรอยยิ้ม ส่วนคุราบายาชิมายืนที่เคาน์เตอร์แทน
ท�าไงได้ ในเมื่อเขาเป็นคนจ้างเธอมาเอง
ท�าไงได้ ในเมื่อเขาเป็นผู้จัดการ
ถึงได้มีคนบอกบ่อยๆ ว่าเป็นอาชีพที่ ‘ไม่มีทั้งความฝันและความหวัง’
“ผู้จัดการ ยังอยู่อีกเหรอครับ”
ตกดึก หลังปิดร้านเสร็จ คุราบายาชินั่งใจลอยรากงอกหันหน้าเข้าโต๊ะอยู่คนเดียว
เมื่อได้ยินเสียงจึงสะดุ้งเฮือก
พอหันกลับไป พนักงานพาร์ตไทม์หนุ่มที่น่าจะกลับไปแล้วยืนอยู่ตรงประตู
“อุเอฮาระคุง...เธอนั่นแหละ กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ริโอะยกถุงกระดาษในมือซ้ายให้ดูเบาๆ
“ผมลืมเจ้านี่”
ถุงโดนัทนี่เอง ทางร้านอนุญาตให้เอาสินค้าที่เหลือกลับบ้านได้ ทว่าแม้ช่วงแรกๆ
พนักงานจะเอากลับด้วยความยินดี แต่ไม่นานก็เบื่อจนหมดความสนใจไป
“อุเอฮาระคุงนี่ไม่เบื่อเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“วัยก�าลังโตครับ ไม่ต้องห่วง”
“อะไรกัน แดกดันชายวัยกลางคนเหรอ?”
“ผู้จัดการยังเพิ่งยี่สิบกว่าเองนี่ครับ?”
ริโอะพูดโดยไม่หัวเราะ ท�าให้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจ แต่เพราะคิดว่าคนวัย
37
