Page 15 - อ่านฟรี คว้าหัวใจในทุ่งบลูเบอร์รี
P. 15
TENGA KOBAYASHI
“โปรเจกต์ชื่อพิลึกนั่นมันอะไรน่ะ”
ทาคุเอ่ยทัก ส่วนไอเอียงคอเล็กน้อยพลางพึมพ�าว่า “ชื่อคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน
ที่ไหน”
อิจิโร่ยิ้มเผล่ก่อนจะเอ่ยเสียงดังขึ้นดื้อๆ
“หว่อซื่อจั้วจั่วมู่อีหลาง”
หือ? หา? อ๋า? เห? ตายายกับพ่อแม่ส่งเสียงอุทานต่อเนื่องกัน ฝ่ายชินก็ถาม
เสียงเนิบ
“...ไหงจู่ๆ ถึงพูดภาษาจีนล่ะ?”
โฮ่ เมื่อกี้นี้คือภาษาจีนหรอกเรอะ นึกว่าคาถาอะไรซะอีก รู้ดีจังเลยนะ ชิน แล้ว
พูดว่าอะไรล่ะ? เหล่าผู้สูงอายุแห่งบ้านยามาโนอิพูดเอ็ดอึงพร้อมๆ กัน อิจิโร่จึงเฉลย
“เมื่อกี้นี้ผมพูดว่า ‘ฉันชื่อซาซากิ อิจิโร่’ น่ะครับ สมัยมหา’ลัยผมเคยไปเรียนที่
เมืองจีนใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้ถึงเวลาที่จะใช้ประสบการณ์นั้นให้เป็นประโยชน์แล้ว พวกเรา
ตกลงกันว่าจะลองโฆษณาทางเน็ตว่า ‘ลองมาโฮมสเตย์ระยะสั้นในชุมชนเกษตรแสนสวย
ของญี่ปุ่นและปลูกบลูเบอร์รีกับหนุ่มญี่ปุ่นใจดีกันไหม?’ โดยมีเป้าหมายเป็นสาวๆ ชาวจีน
ถ้ามีคนสนใจสมัครมาก็จะใช้เงินมรดกของฮิรุคาวะซังเป็นค่าเดินทางกับค่าที่พักเพื่อต้อนรับ
ผู้สมัครเป็นอย่างดี หลังจากนั้นก็จัดงานคล้ายๆ ปาร์ตี้ดูตัวในหมู่บ้าน แล้วให้ผู้สมัครไป
พักโฮมสเตย์ที่บ้านของคนที่น่าจะถูกคอกัน ระหว่างที่พักอยู่ ทั้งครอบครัวจะต้องช่วยกัน
ปฏิบัติต่อผู้สมัครราวกับเจ้าหญิง อวดเสน่ห์ของหนุ่มอายาโอริให้เห็น และจับเจ้าสาวให้
อยู่หมัด ถึงจะมีปัญหาเรื่องภาษาท�าให้ไม่น่าจะถึงขั้นตกลงแต่งงานกันภายในสองอาทิตย์
แต่ถ้าท�าให้เริ่มคบหากันจนไปถึงขั้นแต่งงานได้ก็ถือว่าน่าพอใจ ผมว่าวิธีนี้น่าจะได้ผล
มากกว่าไปเรียกหาสาวญี่ปุ่นมาแต่งเข้าบ้านเกษตรกรนะครับ”
...ใช่เรอะ จะวิธีไหนก็ไม่น่าได้ผลทั้งนั้นแหละ ขณะที่ชินวิเคราะห์ในใจอย่าง
เยือกเย็น ทาคาฟุมิก็เอ่ยขึ้น
“...น่าตกใจแฮะ เจ้าสาวชาวจีนเรอะ... ตาไม่ค่อยเข้าใจไอ้ ‘เหน็ด’ อะไรนั่น แต่
ถ้าใช้เจ้านั่นแล้ว จะมีเจ้าสาวมาจากเมืองจีนจริงๆ เรอะ?”
อิจิโร่หันไปตอบค�าถามทาคาฟุมิด้วยสีหน้าจริงจัง
“ยังไม่ทราบครับ ถึงจะรับประกันไม่ได้ว่าจะมีคนตอบรับแน่ๆ แต่ผู้ใหญ่บ้านบอก
11
