Page 9 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 9
เชียนสวิน 7
รู้สึกไม่อยากยอมแพ้ขึ้นมา
แม้ว่าเขาไม่ชอบเรียนหนังสือ ทว่าอุปนิสัยกลับเย่อหยิ่ง ไม่รู้จักยอมแพ้
เป็นที่สุด หลังจากกลับไปที่ห้อง เขาก็ไปขอแผ่นทาบฝึกเขียนตัวอักษรจากพี่ใหญ่
โจวจิ้งยง จากนั้นก็ใช้มือที่จับดาบจนชิน มีรอยหยาบกร้านขึ้นเต็มไปหมดจับพู่กัน
เอาไว้ เขียนร่างอย่างจริงจังทีละเส้นทีละขีด ต่อมาพอท่องกลอนได้สองสามบท
ก็วิ่งไปท่องอวดต่อหน้าบิดามารดา
ยามเขาเห็นประกายเจิดจ้าระยิบระยับในดวงตาของบิดามารดา เขามี
ความสุขยิ่ง!
นับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา เขาก็มักจะประชันฝีมือกับหลี่เซวียนเป็นประจ�า
แข่งท่องกลอน แข่งจ�าตัวอักษร แข่งเขียนเรียงความ ทั้งที่ดรุณีน้อยผู้นั้นอายุน้อย
กว่าตนเองสี่ปี แต่มักจะเรียนรู้เร็วกว่าเขาเล็กน้อย บีบให้เขาต้องทุ่มสุดก�าลัง
แรงกาย คอยไล่ตามอย่างสุดชีวิต
แรกเริ่มเดิมทีแท้ที่จริงโจวซวี่ยงเรียนหนังสือด้วยความหยิ่งยโสเพราะ
ไม่รู้จักยอมแพ้ แต่ต่อมานานวันเข้าเขาก็เกิดความสนใจต่อวิชาความรู้ขึ้นมาบ้าง
เล็กน้อย
ดังนั้นซิ่นอ๋องและพระชายาจึงยิ่งรักใคร่โปรดปรานหลี่เซวียนมากขึ้น
กว่าเดิม มักจะให้นางโอ้อวดความสามารถต่อหน้าโจวซวี่ยงอยู่เสมอ ให้นาง
กระตุ้นบุตรชายตนเองให้เรียนหนังสือ ครั้นจวนอ๋องเชิญอาจารย์มาสอนวิชา
ความรู้ให้ท่านชายทั้งหลายก็ไม่เคยลืมหลี่เซวียน พวกเขาวางโต๊ะและเก้าอี้ตัว
เล็กๆ ไว้ด้านหน้าสุด ทั้งยังหาเด็กหญิงตัวน้อยผู้หนึ่งมาเรียนหนังสือเป็นเพื่อนนาง
เมื่อเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ดวงน้อยๆ ของนางส่ายหันไปมาด้วยความ
อภิรมย์ใจเลียนอย่างผู้ใหญ่ ฟังเสียงไพเราะเสนาะหูของนางท่องจือฮูเจ่อเหยี่ย
1
ไม่เพียงแต่โจวซวี่ยง กระทั่งบรรดาพี่ชายน้องชายของเขาต่างก็ชอบหลี่เซวียนกัน
ทั้งสิ้น ชื่นชอบยิ่งนัก
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าเช่นนี้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดโจวซวี่ยงและหลี่เซวียน
1 จือฮูเจ่อเหยี่ย เป็นค�ำช่วยโครงสร้ำงสี่ค�ำที่ใช้ในไวยำกรณ์ภำษำจีนโบรำณ
