Page 8 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 8
6 ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
“ไม่มีอะไร เมื่อวานหลับสบายดีหรือไม่” โจวซวี่ยงหาเรื่องคุยกลบเกลื่อน
การติดตามบิดาออกมาท�างานนอกเมืองหลวงคราวนี้ เขามิได้พาสาวใช้
มาด้วย พามาแต่หลี่เซวียนให้คอยปรนนิบัติรับใช้ข้างกาย นางท�าอะไรละเอียด
รอบคอบ ถึงแม้จะเป็นเพียงดรุณีน้อย แต่กลับมีประโยชน์มากกว่าเด็กสาวอายุ
สิบห้าสิบหกเสียอีก
โจวซวี่ยงติดนิสัยพึ่งพานางมาตั้งแต่ยังเล็ก สมัยเด็กๆ เขาไม่ชอบเรียน
หนังสือหนังหา ชอบแต่ตวัดกระบี่กระบอง มิว่าผู้ใดจะตักเตือนเช่นไรก็ไร้ประโยชน์
ซิ่นอ๋องรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้ากับเรื่องนี้ยิ่ง จึงกล่าวสั่งสอนว่า “ขึ้นหลัง
อาชาสู้รบสร้างชาติ ลงจากหลังอาชาปกครองแว่นแคว้น บัดนี้ทั่วหล้าสุขสงบ
ชายแดนไร้ศึกสงคราม เป็นขุนนางฝ่ายบู๊ไม่มีอนาคตไกล เจ้าต้องร�่าเรียนวิชาการ
ปกครองให้มากๆ”
ชายาซิ่นอ๋องเองก็กล่าวว่า “ต่อให้เจ้าอยากจะเดินเส้นทางขุนนางฝ่ายบู๊
แต่ก็ต้องรู้หนังสือศึกษาต�าราพิชัยสงคราม หากมีแต่พละก�าลัง แต่ไม่รู้จักการ
วางแผนการรบ ก็เป็นได้เพียงทหารเลวเท่านั้น”
ทว่าโจวซวี่ยงดันเป็นเด็กที่มีความคิดเป็นของตนเองทั้งออกจะดื้อรั้นอยู่
นิดๆ ยิ่งผู้อื่นต้องการให้เขาเดินไปทางทิศตะวันออก เขาก็จะยิ่งเดินไปทางทิศ
ตะวันตก เขาคิดว่า ต่อไปค่อยหาคนที่รู้หนังสือ เข้าใจต�าราพิชัยสงครามมาเป็น
กุนซือคอยวางแผนให้ตนเอง เท่านี้ก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือ ดังนั้นวาจาของบิดา
มารดาอาจารย์ล้วนไม่เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย
เขาซึ่งในตอนนั้นเพิ่งจะเจ็ดขวบรู้ตัวอักษรไม่ถึงยี่สิบตัว ทว่าศาสตร์การ
ขี่ม้ายิงธนู วิชาการต่อสู้หมัดมวยกลับแตกฉานทุกแขนง ด้วยเหตุนี้เขาจึงยิ่งหยิ่ง
ทระนงตน คิดว่าไม่เรียนหนังสือก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อันใด
จนกระทั่งหลี่เซวียนตัวน้อยที่เพิ่งจะสามขวบ เดินก็ยังไม่แข็ง ทว่ากลับ
สามารถยืนเอามือไพล่หลังท่องโคลงกลอนเฉพาะพระพักตร์ชายาซิ่นอ๋องด้วย
ท่าทางอภิรมย์เริงใจ พาให้ผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งเรือนหัวเราะไม่หยุด โจวซวี่ยงจึงรู้ว่า
มีดรุณีน้อยผู้หนึ่งซึ่งแม้แต่พู่กันก็ยังถือไม่มั่น แต่กลับรู้ตัวอักษรมากกว่าเขาถึง
สิบเท่า เมื่อทุกคนพากันชมเชยว่านางปราดเปรื่องเฉลียวฉลาด เขาก็เกิดความ
