Page 67 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 67
เชียนสวิน 65
“องค์ชายรอง นี่มัน...” นางเอ่ยด้วยความแตกตื่นลนลาน
โจวซวี่ยงมิได้เอ่ยให้มากความ บอกแต่เพียงว่า “เต๋อเฟยวางใจได้ ข้าหา
คนจ�านวนหนึ่งมาคอยคุ้มกันอยู่ในต�าหนักอันสี่และต�าหนักฉือสี่อย่างลับๆ แต่ก็
ยังต้องจับตาดูคนที่อยู่ข้างกายหลี่เซวียนให้มากๆ หน่อย”
“หม่อมฉันเข้าใจแล้ว ขอบพระทัยองค์ชายรองมากเพคะ”
“วันที่หกเดือนเก้าในวังจะจัดงานชมดอกเบญจมาศ ให้หลี่เซวียนอ้างว่า
ป่วยแล้วอยู่แต่ในต�าหนักเสีย ให้นางก�านัลอยู่เฝ้าข้างกายเพิ่มอีกสักสองสามคน
ถ้าหากเป็นไปได้...” เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “ให้นางแต่งชุดนาง
ก�านัลเสีย”
เต๋อเฟยพยักหน้าและมิได้เอ่ยถามอีก ทราบดีแก่ใจว่าในเมื่อโจวซวี่ยง
น�าของสิ่งนี้มามอบให้ได้ แสดงว่าทุกอย่างถูกจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว ขอเพียงแค่
ท�าตามที่เขาก�าชับบอกก็เป็นพอ
เมื่อเสร็จธุระเขาก็หันกายเดินจากไป ทว่ายามเดินออกจากประตูห้องโถง
กลับเจอหลี่เซวียนเข้า
นับตั้งแต่ที่เจอกันและเดินเลยผ่านกันไปคราวก่อน ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา
สามเดือนแล้ว ในช่วงระยะเวลานี้พวกเขาไม่ได้พบเจอกันอีกเลย ต่อให้มองเห็น
กันจากที่ไกลๆ โจวซวี่ยงก็จะหันหลังเดินกลับไปอย่างไม่พูดไม่จา
หลี่เซวียนไม่เข้าใจว่าตนเองไปยั่วโทสะเขาตรงไหน นางเคยตั้งสมมติฐาน
มากมาย ข้อสรุปที่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว... นางคิดว่า เขาได้ยินข่าวลือแล้วจึงเข้าใจ
ผิดว่านางใช้บุญคุณบีบขอร้องให้ฝ่าบาทพระราชทานการสมรสให้
สีหน้าแววตาของนางค่อยๆ เซื่องซึมลง นางเองก็จนปัญญา การแต่งงาน
มิใช่สิ่งที่นางร้องขอ นางเองก็มิใช่ว่าต้องแต่งเป็นภรรยาเขาให้ได้ สิทธิ์ในการเลือก
คู่ครองมิได้อยู่ในก�ามือของนาง ถ้าหากเขาโกรธแค้นนางเพราะเรื่องนี้ นางเองก็
จนวาจาจะเอ่ย
โจวซวี่ยงมิอาจล่วงรู้ถึงความสับสนยุ่งเหยิงในหัวใจของหลี่เซวียน เพียงแต่
สายตาที่จับจ้องอยู่บนร่างนางไม่ยอมเบือนหนีออกไปอีกเลย
ใบหน้าของนางสะท้อนแสงจางๆ ราวกับเครื่องกระเบื้องเคลือบสีขาว
