Page 15 - อ่านฟรี ท่านสามีคนสำคัญของโซระ
P. 15

NOHARA SIGERU


                  “ต้องโยนสูงๆ นะขอรับ ขืนโยนต�่าเกินไปเหยี่ยวจะล�าบากเอาได้”

                  “รู้แล้ว เอ้า รีบส่งถุงผ้ามาซะสิ”
                  จิโรมารุรับถุงผ้าไปจากไคเค็ทสึ เหย่ยวนกเขาท่เกาะแขนครูฝกเหย่ยวอยู่กระพือ
                                            ี
                                                    ี
                                                                  ี
                                                   ึ
           ปีกข้นลงอย่างต่นเต้น คร้นครูฝกให้สัญญาณมันก็เหินข้นไปบินวนเป็นวงกลมเหนือศีรษะ
                              ั
                       ื
               ึ
           ทุกคนอีกครั้ง
                  “โยนขึ้นไปตรงๆ นะขอรับ แบบนี้ แบบนี้ โยนจากล่างขึ้นบน ฟว”
                  “รู้แล้วน่า”
                                           ื
                                               ี
                  จิโรมารุรอจังหวะอยู่บนหลังม้า เม่อเหย่ยวนกเขาบินเข้าใกล้ด้านบนศีรษะของ
           จิโรมารุ ไคเค็ทสึก็ตะโกนดังล่นว่า “ตอนน้แหละ!” จิโรมารุจึงร้อง “น่แน่ะ” พร้อมกับโยน
                                 ั
                                                             ี
                                          ี
           ถุง
                       ี
                  ถุงผ้าท่หลุดจากมือจิโรมารุพุ่งตรงเข้าหาพ้นโดยไม่วาดเส้นโค้ง เหย่ยวนกเขา
                                                  ื
                                                                    ี
           ร่อนตรงลงมาก่อนจะบินกลับขึ้นฟา
                                                         ื
                                                                     ั
                                                                         ี
                  “...อา ข้าน้อยอุตส่าห์บอกแล้วแท้ๆ เหตุใดจึงโยนลงพ้นล่ะขอรับ แบบน้นเหย่ยว
           ก็รับไว้ไม่ได้กันพอดี”
                  “เพราะเจ้าเสียงดัง ข้าก็เลยมือลื่นนะสิ!”
                  “พูดจาแก้ตัวอย่างนั้นอีกแล้ว”

                  “ว่าอย่างไรนะ! ข้าไม่ได้แก้ตัวซะหน่อย มันเป็นความจริงต่างหาก! ความผิดเจ้า

           นั่นแหละ!”
                  ไคเค็ทสึถอนหายใจดังเฮ้อ แล้วจึงไปเก็บถุงผ้าที่หล่นอยู่บนพื้น

                                                                          ั
                                                            ็
                                                                    ู
                                                       ้
                                                       ื
                            ุ
                                ี
                        ุ
                  จโรมารโยนถงผ้าอกครง คราวนถงไม่หล่นลงบนพน แต่กโยนได้ไม่สงเท่าไรนก
                   ิ
                                   ้
                                          ้
                                           ุ
                                   ั
                                          ี
           เหยี่ยวจึงรับถุงไม่ส�าเร็จ
                  “อะไรกัน! ท�าไมถึงลอยไม่สูงล่ะ”
                  “ก�าลังแขนไม่พอกระมัง การกะระยะก็ยังอ่อนหัด เลยโยนไปไม่ถึงจุดที่ต้องการ”
                                          13
   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20