Page 18 - อ่านฟรี! แม่ทัพขอแต่งงาน เล่มเดียวจบ
P. 18

แมท ัพข อแตงงำ น
           แมทัพขอแตงงำน
                                                  ั
                  “ไม่เอาของแล้วหรือ หรือเจ้าไม่อยากน่งในรถม้า อยากจะข่ม้าตัว
                                                                  ี
           เดียวกับข้า?” ค�าพูดสุดท้ายพูดออกมาอย่างมีเลศนัย

                       ุ
                               �
                            ี
                                                         ึ
                                                         ้
                       ่
                     ิ
                                                              ้
                                   ั
                                               ู่
                  หล่วฮยเหนยงกาหมดแน่น ลังเลอยนานกว่าจะขนรถมา “รบกวน
           ท่านแล้ว แม่สามีและลูกชายยังรอข้ากลับไปกินข้าวที่บ้าน”
                                          ิ
                                               ั
                      ื
                                 �
                                                     ี
                  ในเม่อหนีไม่พ้น ซ้าไม่อยากท้งของท้งหมดน่ ไม่สู้รอดูสถานการณ์
           แล้วค่อยหาทางรับมือ
                        ิ
                        ้
                                       ั
                                         ั
                  ฉู่สยงยม สะบัดแส้แล้วบงคบม้าออกเดิน พานางไปยังหม่บ้าน
                                                                   ู
           ดอก«ิ่ง
                  ตลอดทาง©Ù่Êยงไม่ได้ท�าอะไรเกินเลยกัºนาง แต่ª่วยนางขนของ
           กลัºหมÙ่º้านจริงæ
                  เมื่อใกล้ถึงหมู่บ้านดอกซิ่ง ระหว่างทางพบกับคนในหมู่บ้าน
                  หลิ่วฮุ่ยเหนียงแหวกม่าน โบกมือและตะโกนเสียงดัง
                  “ท่านอาหวัง...”
                  “เอŽ? หลิ่วฮุ่ยเหนียงหรือ”
                  “ท่านอาเก็บ¿„นกลับบ้านหรือ พอดีเลย ข้าเช่ารถม้ามา แค่สิบ

           อีแปะ ถูกยิ่งนัก! ขึ้นรถม้าสิ ข้าพาท่านไปด้วย”

                      ี
                  คนท่หล่วฮุ่ยเหนียงเรียกว่าท่านอาหวังได้ยินก็ดีใจ ไม้¿„นท่แบกไว้
                         ิ
                                                                 ี
           บนหลังหนักไม่ใช่น้อย ได้นั่งรถม้าย่อมถือเป็นเรื่องดี
                  “ถูกเช่นนี้เชียวหรือ! พอดีเลย ข้าไปด้วย!”

                  “.....” คนขับรถม้าฉู่สยงหมดค�าพูด
                  เขาคิดว่าสาวงามจะหลบอยู่ในรถม้าไม่ออกมา หลบหูหลบตาผู้คน

           ไหนเลยจะรู้ว่าเขาคิดผิดอีกแล้ว

                  “อ้าว แม่ของหมาจ่อไม่ใª่หรือ ท่านขาแข้งไม่ดี อย่าเดินอีกเลย
                                  ื
       16
   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23