Page 33 - อ่านฟรี! BIRTHDAY ปลายทางของความฝัน
P. 33

BIRTHDAY
                                   ปลายทางของความฝน
                                               ั
                แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดเช่นน้นจริงจัง ไม่แม้แต่จะปริปากออกมา ท�าเพียงแค่มอง
                                    ั
          ใบหน้าด้านข้างของคนที่ก�าลังฉีกใบเสร็จ แล้วนึกภาพสัปดนในใจเฉยๆ

                “...ยูริฮาระซัง”

                ตอนข้ามไฟแดงยูริฮาระไม่ทันสังเกตเห็นทาคิโมโตะ วันน้ทาคิโมโตะใส่สูท เซต
                                                          ี
                    ี
                                              ู
                             �
                                                                   ิ
          ผม ไมแปลกท่ยรฮาระจะจาไมได้ แตไม่ร้ท�าไมถึงร้สกเหมือนตัวเองโดนเมิน ทาคโมโตะจึง
                                       ู
                                    ่
                     ู
                      ิ
              ่
                                               ึ
                               ่
          ส่งเสียงเรียกยูริฮาระที่ก�าลังเดินผ่านไป
                “เอะ? ...อะ”
                ยูริฮาระหยุดเดินอย่างงงๆ ก่อนจะเบิกตากว้าง
                “ทาคิโมโตะซัง”
                                                    ่
                                                                 ั
                                                    ื
                                           ู
                                         ื
                  �
                ก็จาช่อได้น่นา ทาคิโมโตะโล่งใจเม่อยริฮาระโพล่งชอตัวเองออกมาทนที เกิดทาง
                    ื
                        ี
                            ื
          เขาจ�าได้ แต่อีกฝ่ายเอ่ยช่อตะกุกตะกัก คนทะนงตัวอย่างเขาไม่มีทางยอม ชายหนุ่มรู้จัก
          นิสัยน่ารังเกียจของตัวเองดี
                “สวัสดีครับ เพิ่งเดือนพฤษภาเองแท้ๆ แต่ร้อนน่าดูเลยนะครับ”
                การซุกซ่อนใจจริงไว้แล้วสวมหน้ากากคนดีเป็นงานถนัด หลังเอ่ยทักอย่างเริงร่า
          ยูริฮาระก็ผุดยิ้มแหยๆ ให้
                “เอ่อ...ครับ”
                “ก�าลังออกไปข้างนอกเหรอครับ”
                กะแค่ทักพอเป็นพิธี แต่พอเห็นยูริฮาระผงะไปอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกเย่อหย่ง ิ

          ประเภทที่ ‘ฉันอุตส่าห์มีน�้าใจทักทายแท้ๆ’ ก็พวยพุ่งขึ้นมา ทาคิโมโตะจึงชวนคุยต่อ

                “กินข้าวเที่ยงรึยังครับ?”
                “เอะ ยัง ก�าลังจะไปกิน...ครับ”

                “หลังย้ายมาผมงานยุ่งจนยังไม่ได้ส�ารวจร้านแถวนี้เลย ยูริฮาระซังมีร้านที่อยาก

          แนะน�าไหมครับ?”


                                         30
   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37   38