Page 74 - อ่านฟรี โฉมงามปรมาจารย์เครื่องหอม
P. 74
โฉมงำมปรมำจำรย์เครื่องหอมมปรมำจำรย์เครื่องหอม
72 โฉมงำ
คอยอยู่เคียงข้างมารดาได้ แต่นึกไม่ถึงว่านางแอบไปสักพักก็เผลอหลับ เมื่อตื่น
ขึ้นมาอีกครั้งกลับได้ยินเสียงสนทนาของมารดากับสตรีอีกนางหนึ่ง เสียงนั้นช่าง
คุ้นหูยิ่ง...
“เจ้าไม่กลัว...ไม่กลัวถูกสวรรค์ลงโทษหรือไร แม่นมและคนในเรือนนี้
ต่างก็รู้ดี...ถ้าข้าหายดีเมื่อไร แฮกๆๆ...”
เสียงของมารดาเหนื่อยหอบและเจือด้วยโทสะ หากไม่ใช่เพราะนาง
แอบอยู่ใต้เตียง นางคงได้ยินไม่ชัด นางมองดูรองเท้าซึ่งปักด้วยด้ายทองค�า
Àายใต้กระโปรงสีชมพูที่อยู่ด้านล่างเตียงคู่นั้น นั่นใครกัน?
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “ข้าแค่มาบอกว่าญาติผู้พี่เป็นดั่งแสงสายัณห์
ตะวันรอนเท่านั้นแล แน่นอนว่าข้าก�าจัดทุกคนที่อยู่ในเรือนนี้ออกไปหมดแล้ว ไม่
เหลือแม้แต่คนเดียว ข้าไม่ปล่อยให้พวกเขาได้มีโอกาสพูดซุบซิบนินทาอยู่ใน
คÄหาสน์นี้หรอก”
“จะ เจ้า...เจ้าเป็นญาติผู้น้องแท้ๆ ของข้า เจ้าวางยาพิษข้า แฮกๆๆ...
เจ้าท�าไปเพื่ออะไรกันแน่?”
ญาติผู้น้องแท้ๆ? หนีฟางเฟยได้ยินเพียงค�าพูดในช่วงแรกๆ เท่านั้น
หัวสมองน้อยๆ ของดรุณีอายุสามขวบกว่าพยายามหวนนึก ญาติพี่น้องบ้านรอง
ของสกุลหนีมีมากมาย นางไม่สามารถนึกออกในทันทีว่าเป็นผู้ใดกันแน่ จน
ลืมนึกถึงความหมายของค�าว่า ‘วางยาพิษข้า’ ไปโดยสิ้นเชิง
“แล้วอย่างไรเล่า หนีซิน ข้าเกลียดเจ้า ข้าแค้นเจ้า ทั้งที่เป็นคนสกุลหนี
เช่นเดียวกัน เจ้าเกิดในบ้านใหญ่ ได้รับการเอาอกเอาใจมากมายนับไม่ถ้วน
รูปโฉมก็งามแฉล้ม ครอบครองทรัพย์สินทั้งหมดของบ้านใหญ่ รวมถึงร้าน
หยวนเซียงที่ท�าเงินเป็นกอบเป็นก�านั่นอีก เพราะอะไรข้าถึงไม่มีอันใดเลย แต่ถ้า
หากเจ้าตายไปเมื่อไร สิ่งเหล่านั้นก็จะกลายเป็นของข้า รวมถึงพี่เขยด้วย!”
หญิงสาวกัดฟันค�ารามเสียงต�่าเบา
“เจ้า...หนีเซียงอิน เจ้าๆๆๆ...ข้าจะฆ่าเจ้า!”
หนีเซียงอิน ชื่อนี้นางรู้สึกเหมือนเคยได้ยินแต่ก็เหมือนไม่เคยได้ยิน
มาก่อน...หนีฟางเฟยย่นหัวคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก
