Page 15 - อ่านฟรี หลงเล่ห์เสน่ห์คุณชาย
P. 15
อ้ายถง 13
หน้าของพวกเรา ท�าไมจึงไม่ปล่อยพวกนางไป” เป็นครั้งแรกที่ฉินอวี้ไป๋รู้สึกสนใจ
ใครคนหนึ่ง
เซียวเหอคิดไม่ถึงว่าการพูดคุยสัพเพเหระนั้นความจริงแล้วมีความหมาย
ลึกซึ้ง แต่มันกลับท�าให้เขากังวลใจ “พรุ่งนี้แม่นางคนนั้นจะกลับมาหรือไม่ขอรับ”
นางบอกว่าจะมาแต่กลับหลบหนีเขาไป นางจะมาหรือไม่มากันแน่?
“ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน”
“ถ้าหากนางไม่มาเล่าขอรับ”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เช้าก็รู้แล้ว” เขามีลางสังหรณ์บางอย่างว่านางจะต้องมา
มิเช่นนั้นคงไม่ยืนยันผ่านมาทางเซียวเหออีกครั้ง
เช้าวันต่อมา ฟ้ายังไม่สางเหยียนหมิงหลานก็สะพายล่วมยาออกจาก
บ้าน ครวญเพลงไปตลอดทาง ท�าให้คนที่พบเห็นต่างคิดว่านางออกไปเดินชมนก
ชมไม้
นางเจตนาเดินอ้อมและยังเลี้ยวไปทางหลังบ้าน แต่ขณะที่ก�าลังจะยกมือ
ขึ้นเคาะประตู ประตูก็เปิดออก
“อรุณสวัสดิ์” เหยียนหมิงหลานทักทายอย่างกระตือรือร้น คล้ายกับคน
คุ้นเคยกันดี ถึงแม้เซียวเหอจะปิดหน้า แต่นางมองปราดเดียวก็จ�าได้ เขาคือ
องครักษ์ที่ยืนประกบอยู่ด้านหลังเจ้านายเมื่อคืนนี้ และก็เป็นคนที่ ‘คุ้มกัน’ นาง
กลับบ้านเมื่อคืนนี้ นางเป็นหมอจึงเชี่ยวชาญเรื่องหน้าตาและรูปร่างลักษณะของ
คนเป็นพิเศษ แต่ว่าสิ่งที่นางเชี่ยวชาญที่สุดคือเรื่องกลิ่น สามารถแยกแยะกลิ่น
ของคนได้จากร่างกายของเขา เมื่อคืนเขาสะกดรอยตามพวกนางตลอดทาง ท�าให้
นางได้กลิ่นกายของเขา นางจึงจ�าเขาได้
เซียวเหอตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคารวะแล้วพูดว่า “แม่นางเชิญตามข้ามา”
เหยียนหมิงหลานเดินตามเซียวเหอมาถึงห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด นางท�าแผล
ให้เซียวฉีเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ส่วนใหญ่เป็นแผลถลอก มีแผลจากคมมีดอยู่