Page 17 - อ่านฟรี หลงเล่ห์เสน่ห์คุณชาย
P. 17
อ้ายถง 15
เห็นได้ชัดเจนว่าฉินอวี้ไป๋ไม่ต้องการต่อปากต่อค�าเกี่ยวกับเรื่องนี้จึงเปลี่ยน
เรื่องพูดทันที “ข้าอยากรู้มากว่าแม่นางรู้ได้อย่างไรว่าที่นี่มีคน” ก่อนที่จะเข้ามา
อยู่ที่นี่ พวกเขาส�ารวจบริเวณรอบๆ แล้ว บ้านของเพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดก็ต้อง
เดินระยะหนึ่ง และระยะทางหลายลี้บริเวณรอบๆ นี้ก็ไม่มีมุมสูงที่จะสอดส่องบ้าน
หลังนี้ นางสังเกตเห็นได้อย่างไรว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่?
เหยียนหมิงหลานรู้สึกว่าค�าถามของเขาน่าขันยิ่งนัก “ก็เพราะข้าเห็นที่นี่
มีแสงสว่างในยามค�่าคืนอย่างไรเล่า”
“แม่นางเห็นจากที่ไหนว่าที่นี่มีแสงไฟ?”
“ที่สวนบ้านข้า”
“สวนบ้านของเจ้าคงอยู่ไม่ใกล้กับที่นี่” เมื่อคืนนับตั้งแต่เซียวเหอสะกดรอย
ตามพวกนางไปจนกระทั่งกลับมา อย่างน้อยก็ใช้เวลาสองถ้วยชา แสดงว่าสถานที่
ทั้งสองนี้ต้องไกลกันพอสมควร
“ไม่ใกล้ แต่ก็ไม่ไกลมาก อย่างน้อยข้าก็มองเห็น” สายตาของร่างกายนี้
ของนางมีลักษณะพิเศษ ประกอบกับความคุ้นเคยกับพื้นที่บริเวณใกล้ๆ นี้จึง
สามารถสังเกตเห็นความผิดปกติจากแสงไฟริบหรี่ที่ลอดออกมาจากบ้านผีสิง
หลังนี้ได้
ความจริงแล้วปกตินางก็ไม่ได้เป็นคนอยากรู้อยากเห็นเช่นนี้ แต่ก่อนที่
ท่านพ่อจะออกเดินทางไปซื้อสมุนไพรได้พูดถึงเรื่องหนึ่ง...ภัยหิมะต้นฤดูใบไม้ผลิ
ท�าให้ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในคุนเฉิงและจี้เสี้ยนต้องพากันอพยพ ส่วนมากพวกเขา
จะอพยพมาเซิ่งอัน ดังนั้นระยะนี้เซิ่งอันจึงไม่ค่อยสงบ หากพวกนางไม่มีธุระก็อย่า
เข้าเมือง ถ้าจ�าเป็นต้องเข้าเมือง หากเกิดเหตุการณ์อะไรให้หลีกเลี่ยงไป ท่านพ่อ
เป็นคนชอบช่วยเหลือผู้อื่นมาโดยตลอด โดยเฉพาะผู้ลี้ภัยที่ระเหเร่ร่อนมาถึงที่นี่
ครั้งนี้ท�าไมจึงได้ก�าชับเช่นนี้? นางเดาว่าผู้ลี้ภัยเข้ามาในเซิ่งอันเหล่านี้จะต้องมี
อะไรผิดปกติ แล้วยิ่งบังเอิญมาเห็นแสงไฟลอดออกมาจากที่นี่ เลยยิ่งอดที่จะ
อยากรู้อยากเห็นมาส�ารวจดูไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะไม่พบผู้ลี้ภัยที่ผิดปกติ แต่กลับ
พบคนที่ยุ่งยากยิ่งกว่า
“แม่นางวางใจเถิด พวกข้าจะไม่ท�าให้แม่นางล�าบากใจ”
