Page 7 - อ่านฟรี ตำรับรักชายากระทะเหล็ก
P. 7
บทที่หนึ่ง
คำรวะเทพเต่ำบรรพบุรุษแห่งกำรครัวเป็นอำจำรย์
“จินถงหรุ่ย! กี่โมงเข้าไปแล้ว ยังไม่ลุกอีก!”
ตอนที่เสียงเป่านกหวีดดังขึ้น จินถงหรุ่ยก�าลังฝันหวานอยู่พอดี อยู่ๆ
ผ้าห่มอุ่นสบายบนตัวก็ถูกดึงออกไป แม้จะใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายกันหนาวทั้งชุด
กระทั่งยังสวมหมวกและถุงเท้าขนสัตว์ด้วย แต่เธอก็ยังหนาวสั่นรุนแรง ขณะที่
ก�าลังนวดตาอยากจะลืมตาขึ้น ฝ่ามือหนึ่งก็เคาะลงมาบนศีรษะของเธออย่างไม่
ปรานี
“ต้องให้ฉันบอกกี่ครั้ง ยามเด็กไม่รู้จักขยันหมั่นเพียร ตอนแก่จะต้อง
เสียใจภายหลัง!” จินปู๋ฮ่วนตะคอกข้างหูหญิงสาวเสียงเกรี้ยว “เธอนึกว่าด้วยฝีมือ
ระดับเป็ดอย่างเธอจะก�าราบพวกมืออาชีพพวกนั้นอยู่รึไง? เธอนึกว่าพ่อของเธอ
จะมีชีวิตอยู่ไปชั่วฟ้าดินสลายรึไง? รอให้ฉันตายตาหลับทั้งสองข้างก่อน หากเธอ
ยังงัดฝีมือที่แท้จริงออกมาไม่ได้ พวกแก่ๆ พวกนั้นจะฟังเธอเหรอ? ถ้าเธอไม่มี
ความสามารถจะสั่งพวกเขา ก็อย่าคิดอยู่ที่ร้านจินหยวน ร้านจินหยวนคือน�้าพัก
น�้าแรงทั้งชีวิตของฉัน ไม่ได้เอาไว้ให้เธอท�าเสียชื่อ ถ้าเธอไม่มีใจจะเรียนก็ไปเสีย
แต่เนิ่นๆ ฉันไม่อยากจะเสียเวลาอันมีค่าของฉันหรอก!”
ต่อให้จินถงหรุ่ยอุดหูไว้ก็ยังท่องตามได้ เพราะนี่คือบทพูดที่ปะป๊าของ
เธอจะท่องรอบหนึ่งตอนปลุกเธอทุกวัน ในปีหนึ่งเธอต้องฟังสามร้อยหกสิบห้า
