Page 12 - อ่านฟรี พิศวาสไม่วาย

พิศวาสไมวาย

หลอนหันมาบอกรางสูงที่กาวเขามาใกล และยืนคํ้าหัวอยูไมหาง
“ไปไมได ตอนนี้มีทหารเฝาอยู”

คําตอบของเขาทําใหหลอนนึกออก...จริงนั่นแหละ จากเหตุการณ
ครั้งที่แลว ทําใหทั้งตํารวจและทหารตองจัดเวรกันมาดูแลโรงพยาบาล

ไมใหถูกบุกรุกจากขบวนการพลัดถิ่นพวกนั้นอีก...
“เราตองการความชวยเหลือเทานั้นหมอ...ไมตองการทํารายใคร
ไมตองการแมแตจะใหใครเดือดรอน”

เขาบอกกับหลอนขณะที่จันทิมันตุทรงตัวลุกขึ้นยืนเผชิญหนากับ
เขา โดยอีกฝายไมยอมหางไปแมแตกาวเดียว...ทําใหหลอนมองเห็นเขา

ในระยะประชิดอยูพอควร...
ดวงตาคมคูนั้นจองมองมาอยางเอาการเอางาน แตมันก็ยังซอน

แววบางประการไวไมมิดเมน และดวงตาประเภทนั้น ไมวาผูหญิงชาติใด
ไดเห็นสัญชาตญาณบางอยางก็จะบอกใหระวังตัว อยางเชนที่จันทิมันตุ

รูสึกได และถอยหางออกมาโดยทันทีนั่น
“แตที่นี่ไมมีเครื่องมืออะไรเลย มันอันตรายมาก เสี่ยงตอการ
ติดเชื้อ”

หลอนยํ้าบอก...และคําตอบที่ไดก็คือกลองเครื่องมือที่ใครคนหนึ่ง

ดานหลังกาวออกมายื่นใหเกือบทันที...ทําเอาหญิงสาวถึงกับขมวดคิ้วเมื่อ
รับมาเปดดูแลวถามออกไปวา
“นี่ไดมายังไง”

“หมอของเราเพิ่งตาย...คุณตองชวยเขา”
คําตอบที่ไดรับทําเอาหลอนพูดไมออกไปหลายนาที...และรูวาคง

ไมมีทางเลี่ยงเปนแนแท หลอนจึงนําเอากลองนั้นไปวางบนโตะอาหาร
ใกลๆ และสํารวจดูเครื่องมือแตละชิ้นโดยละเอียด...ไมนานนักก็หันมา

บอกเขาวา

10