Page 17 - อ่านฟรี มารพิศวาส

นภาลัย ไผสีทองงง

“เขารูตื้นลึกหนาบางของผัวตัวเองรึเปลาละ”
คําถามของภูริชทําใหวรชิตยักไหล

“แบบนี้ก็ซวยไป...”

พี่ชายพึมพําอีกกอนจะยกบรั่นดีขึ้นดื่มรวดเดียวหมด และทอด
สายตานิ่งไปยังหลอนดวยความเปนหวง...

อลินโงหัวแทบไมขึ้นในวันตอมา...หลอนนอนแองแมงอยูบนเตียงกวาง

เพราะฤทธิ์เหลาที่ถูกคะยั้นคะยอใหดื่มเขาไปมากๆ
เมื่อวานกลับบานไดยังไงไมรู...พงศภัคคงพากลับละมัง

อลินถอนใจแลวผงกศีรษะขึ้นมองหมอนบนหัวนอนทั้งสองใบ
มันคงอยูในสภาพเดิม ไมมีใครหนุน...

ทั้งนี้เพราะอลินนอนขวางเตียงเปนจระเขขวางคลองมาทั้งคืน
ออกจากบานไปชุดไหนก็ยังอยูชุดนั้น แสดงวาถูกหิ้วมาทิ้งไวและก็เดิน

จากไปโดยไมสนใจไยดีสักนิด...

อลินเจ็บหนึบเขาไปในหัวอก...กอนจะทรงตัวลุกขึ้นกวาดตาไป
รอบหอง

นี่หลอนนอนอยูคนเดียวทั้งคืน ทั้งๆ ที่เพิ่งแตงงานรึไง...แลว
เจาบาวละ เขาอยูที่ไหน

หญิงสาวถามตัวเองแลวลุกขึ้นเดินไปยังประตูหองติดๆ กัน
พยายามที่จะเปด...หากประตูล็อกไวแนนหนา เปดไมไดดังที่คิด

หลอนมองดูมือตัวเองกอนจะปลอยจากลูกบิด และหมุนตัวเดิน

ไปหยุดอยูตรงหนาโตะเครื่องแปง...เงาของหญิงสาวที่สะทอนออกมาให
เห็นนั้นงดงาม เยายวน สะดุดตา จนไมนาที่ผูชายคนไหนจะมองขาม

ไปได

15