Page 20 - อ่านฟรี! เซียนสาวซ่อนกาย 2
P. 20

เซียนสำวซอนกำย 2
           เซ ียนสำ วซ อนกำ ย 2
                       ี
           อ่อนโยนเปšนท่สุดแต่ก็แ½งด้วยการร้องขอ “แม้เจ้ามีความสามารถอัÈจรรย์
                             ั
                                                     ี
           แต่เจ้าไม่มีวรยุท¸์ คร้งน้เปšนการประจันหน้า กระบ่ดาบไร้ตา ถ้าเจ้าอยู่ข้า
                               ี
                                                            ้
           จะว่อกแว่กมิอาจสูเต็มก�าลัง ขอแคเจ้าอยูในที่ที่ปลอดภัย ขาถึงจะวางใจ”
                                             ่
                          ้
                                        ่
                  “แต่...”
                  “ขอเพียงเจ้าไม่เปšนอะไร ข้าก็ไม่เปšนอะไร แผนการคร้งน้วางไว้นาน
                                                            ั
                                                              ี
           แล้ว หากไม่ม่นใจพวกเราคงไม่กลับเมืองหลวง แม้จะเส่ยงแต่ก็อยู่ในความ
                      ั
                                                        ี
           ควบคุมของพวกเรา นี่ถึงเปšนเหตุผลที่พวกเราต้องให้เจ้าอยู่ที่นี่”
                  เขาโอบกอดนาง จุมพิตใบหูของนาง ขอร้องด้วยความจริงใจและ
           อ่อนโยน “เร่องของบุรุÉก็มอบให้บุรุÉ เจ้ารอข้าอยู่ท่น่ เพ่อเด็กในท้องของ
                     ื
                                                          ื
                                                     ี
                                                       ี
           เจ้า ข้าจะต้องรอดชีวิตกลับมา...”
                  นางโมโหจนทุบตีเขา “เด็กที่ไหนกัน จะเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร!” นาง
           โกร¸ท่เขาปดบังนาง แต่ก็เข้าใจความกังวลของเขา กลัวว่าถ้านางยืนยันจะ
                 ี
           ติดตามจะท�าให้แผนการใหญ่ของเขาเสียหาย

                  แต่เพ่งจะแต่งงานเปšนสามีภรรยา ท้งสองคนก็ต้องแยกจากกัน จะ
                                               ั
                       ิ
           ให้นางทนได้อย่างไร
                  นางร้อนรนจนร้องไห้ออกมา

                                           ั
                                     ั
                  อ้เฟยพูดจาปลอบโยนท้งโอบท้งกอด สุดท้ายอุ้มนางเข้าไปในห้อง
                   ี
           ปลอบไปปลอบมาปลอบไปถึงบนเตียง
                                                                  ั
                  ราวกับเขามีเร่ยวแรงท่ใช้ไม่หมด สามารถเค้นร่างกายนางคร้งแล้ว
                             ี
                                    ี
           ครั้งเล่า กระทั่งนางหมดแรงไม่มีแรงทะเลาะกับเขาอีกจึงร้องไห้หลับไปใน
           อ้อมแขนของเขา




                  ยามนางต่นข้น ชายหนุ่มจากไปแล้ว บนโตะมีกระดาÉแผ่นหน่ง
                                                                      ึ
                             ึ
                          ื
       18
   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25