Page 15 - อ่านฟรี! เซียนสาวซ่อนกาย 1
P. 15

ยี
                                                                     ย
                                                                   ห
                                                                  เ
                                                                       น
                                                                โ
                                                                โมเหยียน
                                                                  
                                                                 ม
                   “แล้วคนเล่า?”
                   “นี่มัน...นี่มัน...ไม่น่าจะเป็นเช่นนี้นี่นา!”
                   ชีเม่ยตกตะลึงเช่นกัน เพราะนางกลับมาที่ห้องแปลกตานี้อีกครั้ง
                   ครั้งแรกอาจจะเป็นÀาพลวงตา แต่ครั้งที่สองเล่า?
                   นางหยิกหน้าของตนอย่างแรงแล้วร้องโอยออกมา เจ็บจะตาย!

                   ถ้าเจ็บก็ไม่ใช่ความฝัน!

                   เวลานี้นางนั่งอยู่บนเตียงใหญ่ที่สามารถนอนได้สามคน ผ้าห่มใต้
                           ื
            สะโพกนุ่มมาก เน้อผ้าสวยงามแบบท่นางไม่เคยเห็นมาก่อน นางไม่อาจ
                                            ี
            หาค�าพูดใดมาบอกเล่าสัมผัสท่อยู่ใต้ฝ†ามือได้ ผ้าห่มน้มองไม่เห็นรอยตะเข็บ
                                     ี
                                                       ี
            สักนิดและไม่เห็นรอยต่อใดๆ อีกด้วย
                   มองไปรอบๆ ห้อง ทั้งสว่างไสวและสะอาดยิ่งนัก ทั้งยังอบอุ่น...

                                                   ี
                                                        ั
                   ชีเม่ยอดไม่ไหวแผ่ตัวลงบนเตียง ตอนน้นางท้งหิวท้งเหน่อย วันน ี ้
                                                                 ื
                                                            ั
            หวาดวิตกมามากแล้ว ไม่อาจทนตกใจใดๆ ได้อีก
                                            ั
                                ี
                               ี
                   “ข้าอยากอยู่ท่น่ ไม่ไปไหนท้งน้น ได้โปรดอย่าส่งข้ากลับไปอีก...”
                                          ั
            นางพึมพ�าเบาๆ
                   นางอายุเพียงสิบส่ปีคร่ง ยังไม่พ้นวัยปักปิ›น เผชิญเร่องน่าหวาดหว่น
                                                                       ั
                                 ี
                                     ึ
                                                           ื
            อันตรายต่อเนื่องกันท�าให้นางตึงเครียดจนถึงขีดสุดตั้งนานแล้ว
                   นางห่อตัว สะอื้นเสียงเบาจนกระทั่งหลับลึก


                   นางไม่เคยนอนบนเตียงที่สบายเช่นนี้มาก่อน
                                                                    ี
                     ื
                                                              ั
                            ื
                   เม่อชีเม่ยต่นนอนยังคงนอนบนเตียงใหญ่เตียงเดิม คร้นรู้ว่าน่ไม่ใช่
            ความฝัน นางถอนหายใจและดีใจไปพร้อมๆ กัน
                   ขอแค่ได้อยู่ที่นี่ อย่าให้นางกลับไปริมน�้าก็พอ

                                                                          13
   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20