Page 70 - อ่านฟรี สามีเถื่อนขอสำราญ
P. 70

สำ ม ีเถ ื ่อนข อส �ำ รำ ญ
           สำมีเถ่อนขอส�ำรำญ
                 ื
                  “พี่เจียงมีอะไรหรือ”

                                      ื
                           ี
                  “หลังจำกพ่บุปผำเสร็จเร่องแล้ว เอำหนังมนุÉย์ของนำงให้ข้ำได้
           หรือไม่”

                  “นี่...”
                                                     ี
                      ี
                    ี
                  “ท่พ่บุปผำต้องกำรคือร่ำงกำยของสตรี ท่น้องชำยต้องกำรก็แค่
           หนังหน้ำของนำงเท่ำนั้น ไม่ขัดแย้งกัน”
                  บุปผำไร้ใจรู้สึกว่ำมีเหตุผลจึงพยักหน้ำช้ำๆ พร้อมกับเอ่ยว่ำ “ตกลง”
                    ั
                  คร้นเห็นว่ำเขำเห็นด้วย เจียงเฮ่อก็ย้มอย่ำงสนุกสนำน ท้งยังเสนอ
                                               ิ
                                                               ั
                            ี
           สถำนท่กระท�ำกำรท่ลับตำคนอีกด้วย ปำกก็บอกว่ำจะต้องท�ำให้พ่บุปผำ
                  ี
                                                                  ี
           ถึงอกถึงใจแน่นอน และตัวเขำเองสำมำรถถลกหนังนำงได้ด้วย
                                                  ื
                  ซ่งซินหนิงถูกสกัดจุดท�ำให้พูดไม่ได้ เม่อได้ยินบทสนทนำของท้ง ั
                    ้
                                                  ็
           สองคนก็รูสึกกระวนกระวำยใจและสิ้นหวัง นี่เปนครั้งที่สองที่ตัวเองตกอยู ่
                                        ี
                                      ั
           ในก�ำมือของบุปผำไร้ใจ ทว่ำคร้งน้น่ำเวทนำย่งกว่ำ ไม่เพียงแต่สูญเสีย
                                                  ิ
           ร่ำงกำย ยังต้องสูญเสียผิวหนังด้วย
                                                         ั
                  เจียงเฮ่อแบกถุงผ้ำ บุปผำไร้ใจแบกซ่งซินหนิง ท้งสองทะยำนกำย
           รำวกับบินมำที่บ้ำนส่วนตัวหลังหนึ่ง

                                          ั
                  “ท่แห่งน้เป็นสถำนท่ซ่อนตัวช่วครำวของน้องชำย บริเวณรอบๆ
                         ี
                    ี
                                   ี
           ไม่มีผู้คน พี่บุปผำสำมำรถเก็บหยินอย่ำงอำจหำญได้อย่ำงวำงใจ”
                                                    ี
                                                            ี
                                                        ื
                  “แน่ใจหรือว่ำข้ำงๆ น้ไม่มีคน ยำมข้ำผู้น้ท�ำเร่องน้ช่นชอบเสียง
                                                             ื
                                    ี
                                       ี
           ร้องขอควำมเมตตำของสตรีเป็นท่สุด แต่ก็กลัวจะดึงดูดควำมสงสัยของ
           ผู้คนและท�ำลำยเรื่องดีๆ ของข้ำผู้นี้”
                  “พ่บุปผำวำงใจ น้องชำยพิจำรณำจุดน้ก่อนแล้ว ด้วยเหตุน้เลย
                    ี
                                                                    ี
                                                  ี
           สังหำรเพื่อนบ้ำนรอบๆ ทิ้งไปแล้ว”
       68
   65   66   67   68   69   70   71   72   73   74