Page 47 - อ่านฟรี สายเลือดมนตราเพลิงพิโรธ
P. 47

HANA YAKOU


                                           ั
                      ั
          เป็นกำรจับปนคร้งแรกในชีวิตของมำโฮโระ ท้งยังคิดมำตลอดว่ำชำติน้คงไม่มีทำงกระท่ง ั
                                                            ี
                                                                 ็
                                  ี
                                                       ่
                                                       ื
                           ี
                                       ี
          ได้เข้ำใกล้ แต่เพรำะทนเป็นโรงเรยนเตรยมทหำร จะว่ำเป็นเรองธรรมดำกธรรมดำอย่ ู
                          ี
                          ่
                           ่
          หรอก มำโฮโระจึงต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อไล่ตำมสิ่งที่ตัวเองไม่คุ้นเคย
                “มำโฮโระคุง เหมือนมีชิ้นส่วนเหลืออยู่นะ”
                วันน้นก็เช่นกัน หลังจำกอำจำรย์ส่งสัญญำณบอกให้ลงมือได้ มำโฮโระก็เร่มหยิบ
                    ั
                                                                     ิ
                                                  ิ
          ช้นส่วนมำประกอบเป็นปน แต่ไม่รู้ท�ำไมสุดท้ำยกลับมีช้นส่วนเหลืออยู่หน่งช้น นักเรียน
                                                                  ิ
           ิ
                                                                ึ
                                                           ี
          ในห้องพำกันหัวเรำะ อำจำรย์มองมำโฮโระด้วยสีหน้ำเอือมระอำ ท่ผ่ำนมำมำโฮโระเคย
                               ี
          เรียนแต่กับอำจำรย์ท่มำสอนท่บ้ำนจึงไม่มีควำมรู้เร่องพวกน้เลย และเห็นได้ชัดว่ำไม่ช�ำนำญ
                                             ื
                         ี
                                                    ี
           ื
                                       ี
                  ี
          เร่องพวกน้ด้วย พอได้มำอยู่ในสถำนท่ท่มีคนวัยเดียวกันมำรวมตัวกันอยู่มำกมำยอย่ำง
                                      ี
          โรงเรียน มำโฮโระถึงเพิ่งตระหนักได้ถึงระดับควำมสำมำรถของตัวเอง
                “เฮ้อ ยำกอย่ำงที่คิดจริงๆ”
                                                                ึ
                                                             ั
                              ี
                แซ็กพูดเสียงห่อเห่ยวขณะกินอำหำรกลำงวันในโรงอำหำรช้นหน่งของอำคำร
                                    �
          เรียนตึกใต้ ภำยในโรงอำหำรคลำคล่ำไปด้วยนักเรียน เสียงดังเจ๊ยวจำว ปกติมำโฮโระกับ
                                                        ี
                              ี
          แซ็กกินอำหำรกลำงวันกันท่โรงอำหำรของอำคำรเรียนตึกใต้ ไม่ก็ห้องอำหำรในหอพัก
                                                             ั
          อำหำรในโรงเรียนฟรีทุกอย่ำง พวกเขำจะเลือกกินตำมอำรมณ์ของวันน้น มำโฮโระไม่เคย
                                                           ั
                              ิ
                                                              ื
          มีประสบกำรณ์เลือกกินในส่งท่ตัวเองชอบมำก่อน จึงมีควำมสุขทุกคร้งเม่อถึงเวลำอำหำร
                                ี
                ชีวิตในโรงเรียนเพ่งเร่มต้นได้เพียงสำมวัน แต่เน้อหำในคำบเรียนก็ยำกจนตำม
                                ิ
                             ิ
                                                   ื
          แทบไม่ทันแล้ว มำโฮโระกับแซ็กต้องพยำยำมสุดก�ำลังในทุกๆ วัน และคงเพรำะนักเรียน
          ส่วนมำกต่ำงมำจำกห้ำตระกูลใหญ่ แม้แต่นักเรียนห้อง D มำโฮโระยังรู้สึกว่ำมีแต่คนเก่งๆ
          เลย นั่นท�ำให้เขำร้อนใจ
                                                              ั
                ตำรำงเรียนอัดแน่นต้งแต่เก้ำโมงเช้ำจนถึงบ่ำยสำม หลังจำกน้นเป็นเวลำอิสระ
                                ั
          สำมำรถท�ำกิจกรรมชมรมได้
                                   ่
                                     ่
                ขณะมำโฮโระดื่มน�้ำสมอยู จูๆ เสียงฮือฮำก็ดังสนั่น เขำหันไปมอง คนกลุมหนึ่ง
                                                                     ่
                               ้
                                         45
   42   43   44   45   46   47   48   49   50   51   52