Page 10 - อ่านฟรี! SUZUMIYA HARUHI ตอน โรงภาพยนตร์ของสึซึมิยะ ฮารุฮิ 13
P. 10
ู
้
ี
ผมตกตะลึงอย่างมากเพราะไม่เข้าใจสถานการณ์ทอย่ตรงหน้านเลย เชอว่าคน
่
ี
ื
่
ี
ั
ปกติท่วไปคงจะเข้าใจสถานะและความรู้สึกหมดเร่ยวแรงของผมในตอนน้อย่างแน่นอน
ี
และคงพูดพร้อมกันว่า
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
“นายว่าอะไรนะ?”
ี
ิ
ิ
ฮารุฮิท่ยืนอยู่ข้างๆ อมย้มอย่างไม่เข้ากับบรรยากาศเอาเสียเลย เป็นรอยย้มท ่ ี
�
ดูมีความสุขจนน่ากลัว เหมือนกาลังจะพุ่งทะยานไปข้างหน้าโดยไม่สนใจสามัญสานึกใดๆ
�
ื
ี
ิ
ิ
ั
ท้งส้น แต่ในเม่อย้มมาแบบน้ก็เป็นอันจบ เพราะพวกเราต้องตามผู้หญิงนอกลู่นอกทาง
ี
ึ
คนน้ไปจนสุดทางไม่ว่าจะไกลแค่ไหนก็ตาม ผมได้แต่ภาวนาว่าปลายทางของรถไฟท่ข้น
ี
อยู่นี้ไม่ใช่ห้องปกครองหรือห้องเรียนติวสอบเข้ามหาวิทยาลัยของพวกเด็กซิ่ว
แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่จะมาภาวนาอะไรแบบนั้น
�้
“เปล่า ไม่ได้พูดอะไร หรือจะบอกว่าไม่อยากพูดอะไรไปสักพักเลยด้วยซา”
ความเห็นของผมมีแค่นั้นแหละ
ี
ั
ั
“ง้นเหรอ ถ้าง้นก็เงียบไว้ ตรงน้ปล่อยให้ฉันจัดการเอง นายเป็นแค่ตัวประกอบ
ไปก็พอ เพราะนายไม่เหมาะกับการเจรจาแบบนี้หรอก”
�
ฉันไม่อยากให้เธอมาตัดสินว่าเหมาะหรือไม่เหมาะกับอะไร หรือกาหนดทางเดิน
ี
ตามใจชอบหรอกนะ แต่ตอนน้เงียบปากเอาไว้ก่อนดีกว่า เพราะจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าควร
ี
�
พูดอะไรกับใครดี แล้วก็ไม่อยากพูดอะไรส่งเดชจนทาให้สถานการณ์แย่ลงไปกว่าน้ด้วย
เชื่อว่าไม่ว่าใครก็ตามจู่ๆ พบว่าตัวเองมายืนอยู่ในที่แบบนี้ ต้องรู้สึกเหมือนกันแน่นอน
่
ใชแลว จูๆ ก็พบวาตัวเองถูกอัญเชิญไปยังพระราชวังของปราสาทที่ไหนสักแหง
่
่
่
้
8
