Page 14 - อ่านฟรี! รักหมดใจ MY HERO เล่มเดียวจบ
P. 14

สัมผัสใจ
                                        ส ่ ือวิญญาณ

                  มิโคโตะหยุดมือที่จับดินสอ เอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสงสัย

                                                    ั
                                                  ึ
                  มิโคโตะอาศัยอยู่กับปูในหมู่บ้านคิริงาชิมะซ่งต้งอยู่บนพ้นท่ชายขอบจังหวัด S
                                                             ี
                                                           ื
                                           ี
                                               ั
           เป็นหมู่บ้านบนภูเขาในชนบทอันห่างไกล ท่กระท่งในยุคปจจุบันยังถูกล้อว่าเป็น ‘ดินแดน
                            ่
                                                                   ้
                                             ้
                                                              
                               ้
           ลึกลับ’ ความเจริญที่อยูใกลที่สุดคือเมืองน�้าพุรอนแถวๆ สถานีรถไฟฟา ซึ่งตองขับรถไป
           ประมาณหนึ่งชั่วโมงทีเดียว หากพายุไต้ฝุนลูกใหญ่พัดผ่าน ถนนตรงตีนเขาจะถูกตัดขาด
           ทันที ส่วนชาวบ้านท่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านโดดเด่ยวและห่างไกลความเจริญแห่งน้ รวมปูกับ
                                                                    ี
                                             ี
                          ี
           มิโคโตะด้วยแล้วมีเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น นอกจากมิโคโตะ ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงวัย
                            ั
                  มีคนอุตส่าห์ด้นด้นเดินทางมายังหมู่บ้านท่แทบไม่มีแขกมาเยือนเพ่อพบตนด้วย
                                                ี
                                                                  ื
                             ื
           เหรอ มิโคโตะไม่อยากเช่อ นับต้งแต่มิโคโตะย้ายมาอยู่หมู่บ้านคิริงาชิมะทันทีหลังเรียนจบ
                                  ั
           ช้นประถมศึกษา ก็ไม่เคยออกไปจากหมู่บ้านเลยแม้แต่คร้งเดียว ท้งยังไม่ได้ติดต่อกับใคร
                                                     ั
            ั
                                                           ั
           ด้วย...กระทั่งพ่อแม่ และเขาก็ไม่มีใครที่เรียกว่าเป็นเพื่อนเลยสักคน
                  ทัตสึโกโร่ยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้มิโคโตะที่ท�าหน้าสงสัย
                  “...นี่คืออะไร”
                  “เขาขอให้เอาอันนี้มาให้แกดู...แสดงว่าไม่น่าใช่คนที่แกรู้จักนะ”
                                           ี
                  มิโคโตะพยักหน้ารับ บนกระดาษญ่ปุนคุณภาพสูงมีเพียงโลโก ‘แกลเลอรีกลิซินา’
           กับตัวอักษร ‘โอคุสึกิ เซนริ กรรมการผู้จัดการ’ พิมพ์อยู่ ทว่ามิโคโตะไม่คุ้นกับท้งสองอย่าง
                                                                    ั
           เลย

                                                            ่
                          ี
                                                      ั
                         ู
                                                            ี
                       ิ
                  พอพลกดอกด้าน ข้างหลงพมพ์ทอยู่ย่านกนซ่ากบแผนทแบบเรียบง่ายไว้ ใน
                                                  ิ
                                           ี
                                           ่
                                       ิ
                                     ั
           ที่สุดมิโคโตะจึงเข้าใจแล้วว่าท�าไมสีหน้าของปูถึงดูเป็นกังวลนัก
                                                                ั
                  มิโคโตะเคยอาศัยอยู่ในโตเกียวกับพ่อและแม่จนกระท่งเรียนจบช้นประถมศึกษา
                                                        ั
                                                            ึ
           ทว่าเขาเข้ากับชีวิตในเมืองไม่ได้เลย จึงตัดสินใจย้ายมาอยู่คิริงาชิมะก่งๆ ต้องการหลบหน  ี
           ทัตสึโกโร่เป็นกังวลว่า หากหลานชายเจอแขกจากโตเกียว ความทรงจ�าอันเลวร้ายในอดีต
           อาจหวนกลับมาอีกครั้ง ด้วยเหตุนี้จึงมาถามหยั่งเชิงก่อน
                                          12
   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19