Page 40 - อ่านฟรี ท่านสามีคนสำคัญของโซระ
P. 40

ท่านสามีคนสำาคัญของโซระ



                                     ี
                  แม่ทัพเอ่ยถึงทาคาโทระท่เป็นคู่แต่งงานของสุเตะอยู่เนืองๆ ว่าต้งตารอพบเอย
                                                                 ั
           จะให้ความส�าคัญกับสุเตะเอย
                  ทุกคราวที่ได้ฟังดังนั้น ความเจ็บปวดในอกจะยิ่งเพิ่มพูนจนรวดร้าว

                                  ี
                        ื
                  ถ้าคนช่อทาคาโทระท่รอตนอยู่เป็นคนแบบเดียวกับแม่ทัพคนน้ก็คงจะดีแท้ๆ
                                                                 ี
                                             ื
                                                       ี
                                                                  ั
           สุเตะแอบคิดในใจ คิดทีไรก็ละอายใจในความต้นเขินของตนท่คิดเร่องพรรค์น้นจนต้องปัด
                                                           ื
           มันทิ้งไป เป็นอย่างนี้ซ�้าไปมา
                                                    ื
                                          ี
                                              ี
                                                                    ี
                                                        ี
                       ั
                  ขณะน่งทับส้นเท้าอยู่เงียบๆ ในเก้ยวท่ก�าลังเคล่อนท่ สุเตะก็รู้สึกถึงว่แววแม่ทัพ
                                                                        ็
                                                                          ิ
                                      ั
                                      ้
                                        ่
                                                                    ั
                                                        ั
                                                              ั
                                                   ั
                                        ี
                                         ี
                                               ั
                         ุ
            ี
            ่
                             ิ
           ทเข้ามาใกล้ พอสเตะเลกม่านเปิดทงทอกฝ่ายยงไม่ทนเอ่ยทก แม่ทพบนหลงม้ากเบก
           ตาโตด้วยความตกใจแวบหนึ่งก่อนจะปันยิ้มทันที
                                                     ี
                                                              ื
                  “ท่านหญิง ใกล้ถึงแล้วขอรับ ข้าจะล่วงหน้าไปท่ปราสาทเพ่อแจ้งการมาเยือน
           ของท่านหญิง”
                  แม่ทัพบนหลังม้ากล่าวท้งท้ายเท่าน้นแล้วจึงควบม้าจากไปโดยไม่ร้งรอ สุเตะจ้อง
                                    ิ
                                                                 ั
                                           ั
                                            ึ
           มองแผ่นหลังท่เคล่อนห่างออกไป คนท่เคยพ่งพามาตลอดจากไปเสียแล้ว เขาใจฝ่อจนตัว
                         ื
                      ี
                                       ี
           สั่นสะท้าน
                  “...จะได้พบกันที่ปราสาทหรือไม่นะ”
                                                 ิ
                             ี
                  ไม่รู้หลังจากน้ตนจะเป็นอย่างไรต่อ ไม่มีส่งใดช่วยให้สุเตะมองโลกในแง่ดีเลย
           สักอย่าง คนที่เคยเป็นที่พึ่งทางใจเพียงหนึ่งเดียวจากไปแล้ว ถึงจะเตรียมตัวเตรียมใจมา
           แล้วก็เถอะ พอถึงเวลาเข้าจริงเขาก็ยังหวาดกลัวอยู่ดี
                                      ื
                    ี
                    ้
                                      ่
                                                                     ุ
                  เกยวของสุเตะเดินหน้าไปเรอยๆ ไม่หยด เข้าสเขตแดนของฮายาเสะอระ สุเตะ
                                                    ่
                                                    ู
                                               ุ
                                                                         ี
                                                                     ี
                                       ี
                                            ื
             ิ
                                                          ั
           เร่มได้ยินเสียงฮือฮาของชาวเมือง เก้ยวเคล่อนผ่านผู้คนเหล่าน้นไป แล้วในท่สุดเก้ยว
           โคลงเคลงก็หยุดนิ่ง คาดว่าคงถึงปราสาทแล้ว
                  หลังลงจากเก้ยวตามค�าส่ง สุเตะก็โดนพาตัวเข้าปราสาท เขาเหลือบสายตาข้น
                                     ั
                            ี
                                                                          ึ
                                          38
   35   36   37   38   39   40   41   42   43   44   45