Page 38 - อ่านฟรี ท่านสามีคนสำคัญของโซระ
P. 38

ท่านสามีคนสำาคัญของโซระ



           ดังนั้นข้าคิดว่าเขาต้องทุ่มเทปกปองท่านหญิงอย่างสุดใจแน่นอน”

                  แม่ทัพพูดเพ่อให้สุเตะร่าเริงข้น แต่สุเตะกลับย่งส้นหวัง หากเป็นคนนิสัยแข็งกร้าว
                                                  ิ
                                                    ิ
                           ื
                                      ึ
                                                                   ี
           เด็ดเด่ยว อารมณ์โกรธย่อมต้องรุนแรงไม่ผิดแน่ ดีไม่ดีอาจเง้อดาบฟันทันทีท่รู้ตัวจริงของ
                ี
                                                       ื
           สุเตะก็ได้
                  บิดาบอกว่าสุเตะอาจได้รับความเอ็นดู แต่ตนไม่ได้น่ารักเหมือนสุนัขหรือแมว
           ไม่มีเสียงร้องเพลงไพเราะเสนาะหูเหมือนนก แล้วนักรบผู้แข็งกระด้างจะมาเอ็นดูได้อย่างไร
                  “ออกเดินทางต่อกันเถอะขอรับ”
                                                               ี
                  แม่ทัพเอ่ยกับสุเตะท่จมอยู่ในห้วงค�านึง ขณะเดินคอตกกลับเก้ยว แม่ทัพท่เดิน
                                                                        ี
                                 ี
           ตามมาก็บอกว่า “ไม่เป็นไรขอรับ” พร้อมกับยิ้มให้
                  “ท่านทาคาโทระก็รอคอยท่านหญิงอยู่อย่างใจจดใจจ่อเหมือนกัน”
                  อีกฝ่ายให้ก�าลังใจด้วยสีหน้าอ่อนโยน สุเตะจึงพลอยยิ้มไปด้วย

                  “ตั้งตารออยู่จริงๆ นะขอรับ”
                  หลังจากไปถึงฮายาเสะอุระแล้วจะเป็นอย่างไรต่อนั้น คิดฟุงซ่านตอนนี้ไปก็ไม่ได้

           อะไรขึ้นมา

                  จะตายทันทีหรือไม่ หรือจะได้รับการไว้ชีวิตอีกหลายวัน
                  ไม่ว่าอย่างไร เวลานี้ในวันนี้เขาก็ยังมีชีวิตอยู่

                                                         ั
                                           ี
                  ถ้าเช่นน้นระยะเวลาห้าวันนับจากน้...หรืออาจส้นกว่าน้น อย่างน้อยก็ขอสนุกกับ
                        ั
                                                    ั
                                               ี
           การเดินทางหน่อยเถอะ ในเม่อเป็นการเดินทางท่ไร้ขากลับ เขาก็อยากใช้เวลาขาไปด้วย
                                 ื
           ใจสงบ
                  “ข้าจะไม่ลืมทิวทัศน์บนยอดเขาไปชั่วชีวิต”
                  สุเตะเอ่ย ดวงตาเรียวยาวของแม่ทัพเจือแววยิ้ม
                   ั
                  ท้งทิวทัศน์ดวงจันทร์ในทะเลสาบเม่อคืน และทิวทัศน์ทะเลเมฆท่แผ่กว้างตรงหน้า
                                                               ี
                                           ื
           ในขณะน้ สุเตะต้งม่นว่าจะจดจ�าท้งหมดลงในดวงตาและหัวใจ คิดแล้วเขาก็หันไปพิศด ู
                  ี
                        ั
                          ั
                                    ั
                                          36
   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42   43