Page 49 - อ่านฟรี! BIRTHDAY ปลายทางของความฝัน
P. 49

BIRTHDAY
                                   ปลายทางของความฝน
                                               ั
                                                            ึ
                ทุกคร้งท่ลืมตาต่นจะมีของสารพัดอย่างท่ตัวเองจ�าไม่ได้เพ่มข้นมา ไหนจะเหน่อย
                                              ี
                                                         ิ
                            ื
                     ั
                       ี
                                                                       ื
          ล้าผิดปกติ ปวดท่ไหนสักแห่งตามร่างกาย เส้อผ้าสตรี ลิปสติก ของสวยงาม หนังสือพิมพ์
                      ี
                                          ื
          แข่งม้า บุหรี่ สีน�้า แล้วก็สมุดจดที่จ�าไม่เห็นได้ว่าตัวเองเขียนอะไรลงไปวางอยู่บนโตะไม่ก็
                                     ั
          หล่นอยู่บนพ้นบ่อยๆ บุคลิกต่างๆ น้นคุยกันเองไม่ได้จึงส่อสารผ่านสมุดจด ดูเหมือน
                                                     ื
                   ื
          มิสึกิจะเคยพยายามจัดระเบียบสับรางให้ แต่ตัวยูริฮาระไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร
                ยูริฮาระอ้อนวอนมิสึกิ แค่เวลาท�างานท�าความสะอาดอย่างเดียวท่อย่ามาเกะกะ
                                                                ี
                   ื
                                                                        ื
                                                       ี
          มิสึกิเองก็เช่อฟง แต่ผ่านไปไม่ถึงคร่งปเขาก็ตกอยู่ในสภาพท่แทบไม่มีความทรงจ�าอ่น
                                    ึ
                                    ื
                                                           ี
                                                                    ื
                            ิ
          นอกจากเร่องงาน และเร่มกลุ้มใจเร่องบาดแผลกับสภาพร่างกายท่ไม่สู้ดีนัก เน่องจาก
                  ื
          ภาวะเหนื่อยล้าเรื้อรัง
                มิสึกิมักบอกบ่อยๆ ว่า “เด๋ยวพวกฉันเป็นคนหาเงินเอง นายเลิกท�างานเถอะ”
                                    ี
                                                              ึ
          แต่เขากลัวว่าถ้าเลิกท�างานแล้วจะสูญเสียสติสัมปชัญญะของตัวเองไป จงขอร้องมิสึกิว่า
          นั่นเป็นเรื่องเดียวที่ยอมให้ไม่ได้
                                            ื
                ยูริฮาระใช้ชีวิตแต่ละวันโดยท่มองแต่เร่องตรงหน้า ไม่มีเร่ยวแรงเหลือพอจะคิด
                                      ี
                                                          ี
                                             ั
                                                  ่
                                                     ี
                                                     ่
                                                                 ์
                                                                       ์
          ไปไกลถงอนาคต ชวตของเขามแคเดนทางไปกลบระหวางททางานกบอะพารตเมนตของ
                                                      �
                                                           ั
                                  ่
                                ี
                                    ิ
                        ี
                        ิ
               ึ
          ตัวเองอย่างเดียว
                                  ี
                และแล้วในฤดูหนาววัยย่สิบส่ อยู่ๆ ยูริฮาระก็ถูกลากเข้าห้องขังด้วยข้อหาท�าร้าย
                                     ี
          ร่างกาย
                เขายังจดจ�าความหวาดกลัวในตอนนั้นได้ชัดเจน
                รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องคอนกรีตท่ไม่คุ้นเลยสักนิด หน้าต่างติดซ่กรง ประตูทนทาน
                                       ี
                                                            ี
          ท�าจากเหล็ก เขาจมจ่อมอยู่กับความหว่นวิตกโดยสัญชาตญาณ ย่งปากร้องช่วยด้วยออก
                                                         ิ
                                      ั
                                                                 ั
                                                                   ั
             ิ
                                            ื
                ิ
          มา ย่งเพ่มความหวาดกลัว ตกอยู่ในห้วงความต่นตระหนกโดยไม่เข้าใจอะไรท้งน้น บุคลิก
          ต่างๆ พูดรัวอยู่ในหัวไม่ยอมหยุด ร่างกายกระเด้งกระดอนไปเองจนหัวกระแทกก�าแพง
          เข้าเต็มๆ เขาแหกปากกรีดร้องด้วยความกลัว หวังให้มีใครสักคนมาช่วยที
                                         46
   44   45   46   47   48   49   50   51   52   53   54