Page 10 - อ่านฟรี บุพเพบาป 1

ºØ¾à¾ºÒ»Ø¾à¾ºÒ» 11
º

น้องชายจึงแยกบ้านกับพี่ชาย จากนั้นขับไล่พี่ชายและครอบครัวของเขาออก

ไปจากเมืองฉวีหยาง
นับตั้งแต่บัดนั้นมา สกุลอันก็แยกเป็นบ้านใหญ่และบ้านรอง คนของ

บ้านใหญ่เมื่อถือก�าเนิดมาก็มีสิทธิ์ได้สืบทอดสกุลอันต่อไป ทว่าคนจากบ้านรอง

กลับท�าได้เพียงแบกรับค�าตราหน้าว่าเป็นพวก ‘ขี้แพ้’ เกาะผู้อื่นใช้ชีวิตไปวันๆ...

วสันตฤดูเวียนมาบรรจบอีกครา พ่อค้าหาบเร่เดินขวักไขว่ไปมาใน
เมืองฉวีหยางอย่างไม่ขาดสาย ในวันนี้มีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูสกุล

อันซึ่งอยู่ทางใต้ของเมือง เด็กชายตัวน้อยผู้งดงามราวกับบริวารของพระโพธิสัตว์

กวนอิมผู้หนึ่งเดินลงมาจากบนรถม้า ทว่าในดวงตาของเด็กชายกลับไม่มี
ความสดใสอ่อนเยาว์เหมือนอย่างที่เด็กรุ่นเดียวกันควรจะมี กลับมีแต่ความ

ล�้าลึกเฉยเมย เต็มไปด้วยความเย็นชา

เขาเงยหน้าขึ้นมองปายของคฤหาสน์สกุลอัน อักษรค�าว่า ‘หลวง’

สีทองอร่ามซึ่งอยู่ตรงมุมล่างด้านขวาโดดเด่นทิ่มแทงสายตายิ่ง ท�าให้หัวคิ้ว

เล็กๆ ของเขาอดขมวดขึ้นมาเบาๆ มิได้ ครั้นหวนย้อนนึกถึงค�าพูดที่บิดาจาก
บ้านรองเอ่ย สีหน้าแววตาของเขาก็ยิ่งทวีความหนักอึ้ง

“เซ่าโหยว นับตั้งแต่ปีนี้ไป เจ้าต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านใหญ่...จ�าเอาไว้

นะ พอไปอยู่ที่บ้านใหญ่ หากเจ้าไม่กดหัวผู้อื่น ผู้อื่นก็จะกดหัวเจ้า!”
“ท่านพ่อ ท่านแม่...” เด็กชายร้องเรียกเสียงต�่าเบา

เขาซึ่งยังเยาว์วัยรู้ดีว่า ในภายภาคหน้าอาจจะเรียกขานพวกท่านเช่นนี้

มิได้อีกแล้ว

8