Page 19 - อ่านฟรี พิศวาสไม่วาย

นภาลัย ไผสีทอง

และจากการสูรบอันยาวนานที่ตางคนก็ตางเบื่อ แตไมอาจที่จะละวางหนี
หายไปจากสิ่งที่ซํ้าซากจําเจนี้ไดงายๆ

ในกระทอมแหงนี้มีผูหญิงชาวกะเหรี่ยงหลายคนทําหนาที่เปน
พยาบาลจําเปนดูแลคนไขไปตามมีตามเกิด...และในจํานวนคนไขเหลานี้

ก็มี ‘ชเว’ ลูกนองคนสนิทของ ‘เชนี’ รวมอยูดวย...
ในเย็นวันนั้น ประตูกระทอมก็ถูกเปดเขามาพรอมกับรางสูงใหญ
ของผูเปนหัวหนาคาย...ตรงไปยังเตียงของลูกนองคนสนิทซึ่งดูจะมีอาการ

ดีขึ้นมากจนสามารถลุกขึ้นนั่งเลนไดแลว...
“เปนไงชเว...ดีขึ้นแลว!?”

เชนีถามลูกนองเมื่อกาวเขาไปใกล และอีกฝายก็ขืนตัวตรงใน
ฉับพลัน...เชนีหยุดมองการเคลื่อนไหวนั้นอยางพอใจ...ยื่นมือไปตบไหล

อีกฝายแลวชวนใหนั่งลงคุย
“พรุงนี้ฉันจะออกลาดตระเวนอีก...แกพอจะไปไหวไหม”

“เรื่องนั้นไมมีปญหาหรอกผูกอง...จะไปไหนก็ไดตราบใดที่ชเวยัง
มีชีวิต แตเวลานี้คนของเราที่นี่คอนขางแยนะ”
ชเวพูดพลางกวาดตาไปรอบๆ กระทอม...ซึ่งเต็มไปดวยคนปวย

“ไขปามันรุมเสียงอมหมด...สวนคนที่ถูกปนมาก็แยลงทุกวัน

อาการไมดีขึ้น...มีชเวอยูคนเดียวที่โชคดี”
คําบอกเลาของลูกนองทําใหผูเปนหัวหนาตองอึ้ง เพราะรูทุกอยาง
อยูเต็มอก...

“เราตองทําอะไรสักอยางนะผูกอง ปลอยใหเปนแบบนี้ตอไป
ไมได...เราตองการหมอนะ”

คําวา ‘หมอ’ ทําใหเชนีตองถอนใจยาว...ก็ใครจะรูเทาเขา
“ก็ขอไปที่หนวยเหนือแลวนี่...”

ชายหนุมตอบปดไปเสีย ทั้งๆ ที่รูคําตอบอยูแกใจ

17