Page 18 - อ่านฟรี พิศวาสไม่วาย

พิศวาสไมวาย

มาเฝาคุณหมอตางหากก็ทําไดลําบาก แคเฝาโรงพยาบาลมันยังอยูๆ
หายๆ กันเลย...”

ฟงดูแลวผูกองเดนหลาก็ออนใจในความประพฤติของลูกนองอยู
เหมือนกัน แตทําไงไดละ...จังหวัดชายแดนแบบนี้คนที่ถูกยายมาลวนแลว

แตเหลือขอ หรือไมก็ถูกทําโทษมาทั้งนั้น...แทนที่มาอยูแลวจะรูสึกตัว ก็
ยิ่งจะทําตัวแยลง...ทําใหเปนที่หนักใจแกผูบังคับบัญชาทุกคน...นานๆ ที
กวาจะไดคนดีมา แตก็ไดมาไมนานเขาก็ถูกยายตอไปอีก เปนเชนนี้อยู

เสมอ จนทุกคนทั้งนายและประชาชนออนใจไปตามๆ กัน
สวนจันทิมันตุนั้นเมื่อฟงเขาพูดถึงเรื่องการขโมยตัวหมอก็รูสึก

ใจไมดีขึ้นมาทีเดียว...อดนึกถึงปฏิกิริยาของเจาลูกนองคนหนึ่งของพวกที่
บุกเขามาหาหลอนเสียมิได

จะเปนไปไดไหมนะที่มันพยายามจะพูดใหเจานายเอาตัวหลอน
ไปแทนหมอที่ตาย แตคนคนนั้นไมยอม...

คิดๆ แลวจันทิมันตุก็อดหนาวอยูลึกๆ มิได หลอนจะไปอยู
ทามกลางพวกเขาไดอยางไร...มันนากลัวทั้งนั้น และเรื่องที่ผูกองพูดก็มี
สวนที่อาจเปนจริงได เพราะฉะนั้นหนทางเดียวที่จะทําไดก็คือการยายไป

อยูโรงพยาบาลตามที่เขาแนะนําเสียเปนแนแท

หลอนลุกขึ้นเดินกลับไปกลับมา ไตรตรองอยูลําพังเปนเวลานาน
หลังจากผูกองกลับไปแลว...และคิดวาสิ่งที่เขาเสนอนั้นเปนสิ่งที่ควรปฏิบัติ
ที่สุดในเวลานี้

ณ ที่ตั้งของกองโจรกะเหรี่ยงในแนวตะเข็บชายแดน ที่ดูเหมือนจะเปน

หมูบานกะเหรี่ยงมากกวาจะเปนชุมโจรอยางที่เห็น...ในกระทอมแหงหนึ่ง
ที่สรางเอาไวใหญโตและกวางขวางจนสามารถตั้งเตียงสนามไดถึงสิบ

เตียง...ในนั้นเวลานี้เต็มไปดวยคนปวยและเจ็บทั้งจากโรคภัยธรรมชาติ

16