Page 10 - อ่านฟรี มารพิศวาส

มารพิศวาส

หลอนถามเมื่อวรชิตจอดรถเลยไปโดยยังไมเลี้ยวเขาบาน...
“สรางคอนโดมิเนียม...”

พงศภัคหันมาตอบ ขณะที่วรชิตกาวลงไปจากรถ...เขาเดินขาม

ถนนตรงไปยังอีกฟากซึ่งอลินมองเห็นใครหลายคนสวมหมวกนิรภัยสี
แสบตากําลังยืนปรึกษากันอยู...ในจํานวนนั้นมีอยูสองสามคนที่สวมสูท

สีเขม และก็ใสหมวกสีแสดดวย
เมื่อวรชิตเดินไปถึง รางสูงรางหนึ่งในกางเกงยีนฟตๆ และเสื้อ

สีเดียวกัน สวมหมวกนิรภัยก็แยกตัวมาคุยกับบุรุษที่สวมสูทตามลําพัง...
เขาคุยอะไรกันอลินไมรู...แตเมื่อวรชิตเดินไปถึงคนสวมกางเกง

ยีนตัวสูงกวาเพื่อนคนนั้นก็หันมาโบกมือ ทําสัญญาณใหวรชิตรอคอย...
ครูตอมานักบริหารสวมสูทก็แยกจากไป...เปดโอกาสใหวรชิต

ไดพูดกับบุคคลที่ตองการตามลําพัง...
ชวงนี้เองที่อลินเห็นวรชิตสูงเทาๆ กับคนคนนั้นเลย...หากแตผอม

กวา ไมไดมีบากวางและชวงอกแข็งแรงอยางคนที่กําลังยืนกอดอกพูดกับ

เขาสักนิด
อลินขยับตัวโผลออกไปมองเขาใหชัดๆ อยางไมตั้งใจ และ

อีกฝายก็มองมาเห็นหลอนเขาพอดี...
อลินกะพริบตา...ขณะที่คนคนนั้นขยับหมวกสีแสดที่สวมอยูสูง

ขึ้นนิดหนึ่ง ทอดสายตานิ่งมาที่หลอน
“พี่ชายของวรชิตเขา...เปนวิศวกร และผูรับเหมากอสรางที่กําลัง

รุงทีเดียว”

พงศภัคอธิบายใหหลอนรูขณะที่ทอดตานิ่งตามวรชิตไปเชนกัน...
“เดี๋ยวก็คงตองเจอกัน...จําเขาเอาไวใหดีนะ”

ประโยคตอมาของพงศภัคทําใหหลอนตองหันไปมองเขาอยาง

8