Page 7 - อ่านฟรี มารพิศวาส

นภาลัย ไผสีทองงง

พงศภัคขึ้นนั่งเคียงขาง และกันใหอลินขึ้นนั่งดานหลัง
วรชิตไมทักอลินเลยแมสักคํานอกจากยิ้มให จนหญิงสาวรูสึกวา

เขาชางเก็บปากเก็บคํากันดีจริงๆ

พงศภัคก็ไมคอยพูด...มาเจอวรชิตก็ไมพูดอีก
หลอนมองเขาทางกระจกดานหนา...กอนจะเบนสายตามายัง

บุรุษที่ไดชื่อวาเปนสามีแลวรูสึกหนักใจชอบกล...
พงศภัคทําทาเหมือนหลอนเปนคนอื่นแทนที่จะเปนภรรยาของ

เขา ทั้งๆ ที่เพิ่งแตงงานกันไดไมกี่ชั่วโมง...อลินชักสงสัยตัวเองวา หลอน
คิดผิดหรือเปลาที่ยอมแตงงานกับเขา

รถเกงคันนั้นพาหญิงสาวและทุกคนมาจนถึงตึกใหญทันสมัยซึ่ง
มีรั้วรอบขอบชิด และพงศภัคก็หันมาบอกหลอนวา

“ถึงบานผมแลว...”

อลินยิ้มและพยักหนาให...ในใจคิดวาเขาควรจะบอกวา ‘ถึงบาน
เราแลว’ มันจะไดทําใหหลอนรูสึกอบอุนใจขึ้นมาหนอย...แตเมื่อเขาพูด

มาแลวอยางนั้น...หลอนจะทําไงไดละ
วรชิตจอดรถและจัดการเปดกระโปรงหลังชวยขนกระเปาลงจาก

รถเขาบาน...
“ผมก็ลืมบอกไปนะวา ชิตเขาอยูกับเราดวย...”

พงศภัคบอกหลอนเมื่อเดินเขาบาน มือดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบโดย
ไมมองหนาอลินแมแตนอย...หลอนหยุดกึก หันไปมองวรชิตนิดหนึ่ง แต

อีกฝายกลับถือกระเปาเดินเลยขึ้นชั้นบนไปเฉย

“ตามมาสิ...”
พงศภัคบอกหลอนแลวกาวตามขึ้นไปทันทีเชนกัน...

เมื่อพนบันไดขึ้นไปอลินก็เห็นประตูที่เปดกวาง...และหองนอน

5