Page 74 - อ่านฟรี! เซียนสาวซ่อนกาย 1
P. 74

เซียนสำวซอนกำย 1
           เซ
             ียนสำ
                  วซ
                    อนกำ
                         ย 1
           หน้าตางดงาม ดวงตากลมโตสดใสย้มแย้มมองเขา ค�าพูดไล่คนในปากของ
                                        ิ
           เขาจึงเปลี่ยนเป็นค�าถาม
                  “แม่นางน้อยมาหาคนหรือ”

                  “ข้ามากินข้าว” อันจื่อเซวียนตอบอย่างมีชีวิตชีวา
                    ี
                  เส่ยวเอ้อร์ของร้านมองดูนางจากบนลงล่าง ในใจส่ายหัว ช่างเป็น
           แม่นางน้อยไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักประมา³ตน

                  เขาเตือนอย่างอดทนและมีเมตตา “แม่นางน้อย อาหารของพวก
                   ิ
           เราแพงย่งนัก” ความหมายก็คือ เจ้ากินข้าวท่น่ไม่ได้หรอก ไปกินท่ร้าน
                                                   ี
                                                 ี
                                                                   ี
           หอมอร่อยฝั›งตรงข้ามยังพอไหว
                  แผ่นทองค�าแวววาวแผ่นหนึ่งปราก¯ตรงหน้าเสี่ยวเอ้อร์
                             ี
                  “ให้ท่าน หาท่เย็นสบายให้คนลากรถของข้าพักผ่อน อีกอย่าง ข้า
           จะนั่งชั้นสอง”

                         ี
                  “.....” เส่ยวเอ้อร์กับอาจ้าวคนลากรถสองคนจ้องมองส่งท่อยู่ในมือ
                                                                ี
                                                             ิ
           อันจื่อเซวียนพร้อมกัน แผ่นทองค�านั้นเปล่งประกายใต้แสงอาทิตย์
                  มีเงินท�าได้ทุกอย่าง แม่นางน้อยอายุน้อย แต่ใจกว้างกว่าผู้ใหญ่

           คนอื่นเสียอีก

                                           ี
                  เม่อมีเงินก็เป็นญาติผู้ใหญ่ เส่ยวเอ้อร์รีบรับแผ่นทองค�า สีหน้า
                    ื
           แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอย่างกระตือรือร้น พูดต้อนรับเสียงดัง
                  “ขอรับ แขกสูงส่งเชิญขึ้นชั้นสอง!”

                      ื
                  อันจ่อเซวียนได้ใจเลยหันหน้ามาพูดกับอาจ้าว “ท่านอาจ้าว ท่าน
           พักผ่อนให้ดี หิวแล้วก็สั่งของมากิน ไม่ต้องเกรงใจ ข้าเลี้ยงเอง!”

                  อาจ้าวเขาใจในท่สุด แมนางน้อย©ลาด ไมจ�าเป็นต้องเป็นห่วงนาง
                                                    ่
                                ี
                         ้
                                     ่
                                                 ิ
                                                               ึ
                  “ได้! เชิญเจ้าตามสบาย!” อาจ้าว©ีกย้มแล้วยกรถลากข้น พูดกับ
       72
   69   70   71   72   73   74   75   76   77   78   79