Page 14 - อ่านฟรี  ซีรี่ส์เล่นกับผี เรื่อง กองถ่ายเซ่นวิญญาณ
P. 14

กองถายเซนวิญญาณ
           12
                ซี รี่ ส เ ล น กั บ ผี

                 “เธอควรจะขอร้องฉันสิ!” จู่ๆ เขำก็ตะคอก มือซ้ำยบีบคอเธอเอำไว้ “เวลำนี้
           เธอต้องร้องขอควำมเมตตำ เธอต้องขอร้องอ้อนวอนฉันอย่ำงน่ำเวทนำที่สุด!”

                 “อย่ำ...” เธอเบิกตำโพลงมองเขำ นี่เขำก�ำลังจะท�ำให้ละครกลำยเป็นเรื่อง
           จริงอย่ำงนั้นหรือ “โรคจิต! คุณคิดว่ำคุณท�ำอะไรอยู่ คุณมันบ้ำไปแล้ว!”
                 “หุบปำก!” มือขวำของผู้ชำยก�ำมีดแน่น “รีบอ้อนวอนฉันสิ!”

                 “ปล่อยฉัน! ไอ้โรคจิต โรคจิต โรคจิต...”
                 ผู้ชำยก�ำมีดแทงลงไปบนร่ำงของหญิงสำวอย่ำงแรง!
                 เธออ้ำปำกกว้ำงหำยใจไม่ทัน ผู้ชำยท�ำเหมือนก�ำลังฆ่ำหนู เขำแทงร่ำง

           ของเธออย่ำงบ้ำคลั่งจนเป็นแผลนับไม่ถ้วน ร่ำงของเธอบิดเร่ำรุนแรง เธอดิ้นรน
           พยำยำมเอำสองมือออกจำกพันธนำกำรเพื่อผลักเขำออกอย่ำงสุดชีวิต แต่กำร
           ดิ้นรนก็น้อยลงเรื่อยๆ ตำมจ�ำนวนครั้งของกำรแทงที่เพิ่มขึ้น

                 ในที่สุดเขำก็หยุดกำรกระท�ำ หน้ำอกกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรง มันเปลือง
           แรงเขำไม่น้อย ผู้ชำยมองมีดเปื้อนเลือดแดงฉำนแล้วก็มองหญิงสำว เขำไม่ลืม
           หรอกว่ำจะแทงถูกจุดส�ำคัญไม่ได้เด็ดขำด
                 เพรำะเขำยังไม่ได้แสดงฉำกที่ส�ำคัญที่สุด

                 ผู้ชำยตัดเชือกที่อยู่บนข้อมือหญิงสำว จำกนั้นก็ปล่อยมีดในมือทิ้งไป
                 แก๊ง...มีดตกลงด้ำนซ้ำยข้ำงกำยหญิงสำว เธอรู้สึกรำวกับได้ยินเสียงละคร

           บทสุดท้ำยของชีวิตดังขึ้นข้ำงหู น�้ำตำท�ำให้ทัศนวิสัยพร่ำเลือน เธอรู้ฉำกต่อจำก
           มีดหล่นลงพื้นเป็นอย่ำงดี เกรงว่ำเธอจะอยู่ไม่พ้นคืนนี้เสียแล้ว
                 มือใหญ่ร้อนจัดคว้ำคอของเธอเอำไว้ ผู้ชำยบีบคอเธออย่ำงแรง
                 “อำ...” หญิงสำวยกสองมือที่อ่อนแรงของเธอขึ้นคว้ำตรงคอของตน เธอ

           จะคว้ำมือของผู้ชำย ต่อให้ทั้งร่ำงถูกแทงจนพรุน ควำมมุ่งมั่นที่จะเอำชีวิตรอดก็
           ยังบังคับควบคุมกำรกระท�ำของเธออยู่
                 เจ็บชะมัด...เธอหำยใจไม่ออกแล้ว! ช่วยด้วย...ท�ำไมต้องท�ำแบบนี้ด้วย!

           นี่มันแค่กำรแสดงเท่ำนั้นไม่ใช่หรือไง!
                 สองมือสองเท้ำใช้ได้อย่ำงอิสระแต่ก็ไม่อำจท�ำให้ผู้ชำยสะทกสะท้ำนได้
           แม้แต่น้อย เขำยังคงบีบคอเธอเอำไว้แน่น กระทั่งมือของเธออ่อนแรงตกลงบนพื้น
   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19