Page 34 - อ่านฟรี! แม่ทัพขอแต่งงาน เล่มเดียวจบ
P. 34

แมท
           แมทัพขอแตงงำน
               ัพข
                         น
                  อแตงงำ
           กระต่ายรูปงามที่ชอบกัดคน
                  นึกถึงนาง เขาเลียริมฝีปาก วันน้นเขาทาบทับและจูบนาง รสชาต ิ
                                             ั
                 �
                 ้
                                        Ž
                                        ู
                                                            ี
                                                     ้
                                                                     ่
                                                                     ื
                         ั
                                                   ่
                                                   ู
           หวานลา ภายหลงยายเ²่าตระกลอตาย คนในหมบานแวะเวยนไปมา เพอ
                                     ู
           เลี่ยงหÙตาªาวº้านเขาจÖงไม่ได้ไปหานาง
                                              ี
                                            ั
                  เดิมต้งใจว่ากลับจากเดินทางคร้งน้ค่อยไปพูดคุยกับนางอีก คิดไม่
                       ั
           ถึงว่านางจะเดินมาติดกับดักเอง
                  คนในหมู่บ้านต่างเข้าใจกันว่าหล่วฮุ่ยเหนียงนิสัยนุ่มนวล อ่อนโยน
                                            ิ
                             ี
                                      ี
                                               ึ
           เป็นกุลสตรี มีแต่เขาท่รู้ หญิงผู้น้เม่อดุร้ายข้นมาเหมือนกับแม่เสืออย่างไร
                                        ื
           อย่างนั้น ได้รสชาติยิ่งนัก!
                  ©Ù่Êยงยิ้ม ระหว่างทางนี้ไม่เหงาแล้ว
                  “ฮุ่ยเหนียง เกิดอะไรขึ้น”
                  ป‡าหวงมองหล่วฮุ่ยเหนียงอย่างแปลกใจ จู่ๆ หล่วฮุ่ยเหนียงก็เข้า
                                                          ิ
                              ิ
           มาในรถม้าของพวกเขา ท�าเอาพวกเขาตกใจยกใหญ่
                                               ิ
                                                          ิ
                    ื
                  เพ่อปกปิดความเก้อเขินของตน หล่วฮุ่ยเหนียงย้มแย้มตอบ “ข้า
           มาดูว่าท่านป‡าต้องการให้ช่วยอะไรหรือไม่”
                                                               ี
                  “เจ้าเกรงใจเกินไปแล้ว ÊัมÀาระของº้านข้ามีเพียงเท่าน้ ไม่มีอะไร
           ต้องจัดการ”

                  “ไหนๆ ก็ร่วมทางกัน ข้าจึงมาทักทาย ระหว่างทางมีครอบครัว

           ของท่านป‡าเป็นเพื่อน ข้าก็วางใจขึ้นมาก”
                         ิ
                  ป‡าหวงย้มตอบ “คนท่ดีใจท่สุดก็คืออาชิวบ้านข้า นางบ่นว่าพวก
                                         ี
                                    ี
           ข้าน่าเบื่อ เช่นนี้ระหว่างทางก็มีคนคุยกับนางแล้ว”
                  อาชิวลูกสาวคนเล็กของป‡าหวงตอบรับอยู่ข้างๆ “หรือไม่จริง มีพี่

       32
   29   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39